Een nieuw begin – kort verhaal

Ochtend. De koffie was nog te heet om op te drinken. Lotte zette haar kopje weer op tafel om het nog even te laten afkoelen en staarde naar buiten. De zon scheen prachtig tijdens deze winters koude dag en maakte dat het van achter het raam gezien op een supermooie dag leek. Het leek niet zo koud als dat het in werkelijkheid was. In die paar seconden dat Lotte naar buiten keek hoe fietsers voorbij fietsten en auto’s in vergelijkbaar tempo de straat probeerden door te komen, vlogen er heel wat gedachten door haar hoofd. Vanavond was de opening van het café. Haar café! Het was haar project van maanden hard werken en jaren dromen. Vanavond was het zover.
Ze dronk haar koffie op en griste met haar andere hand de sleutels van het kastje. Tijd om te gaan! Tijdens ochtenden was Lotte doorgaans op tijd uit bed, maar doordat ze de neiging had om tijdens haar kopje koffie weg te dromen, moest ze zich meestal daarna alsnog haasten om op tijd op haar werk te komen. Nog twee weken tenminste, want deze baan had ze opgezegd. Met het café zou ze zelf beslissen hoe laat ze zou beginnen!

Ze stapte op haar fiets en reed mee in de stroom fietsers die de stad doorkruisten. Een paar vroege toeristen liepen al over de bruggetjes, rondkijkend naar de grachten en gebouwen die de straten sierden. Lotte zag driekwart ervan al niet meer. Als je ergens wat langer woont, raak je er helaas aan gewend hoe mooi alles eigenlijk is. Soms benijdde ze wel eens de dagjesmensen die in al hun enthousiasme verrukt naar een grachtenpand konden kijken. Zij fietste er dag in dag uit en kon zich storen aan mensen die hadden bedacht dat hun auto er ook nog wel kon rijden. “Pas op idioot!” riep ze een rode scooter na die rakelings langs haar reed.
Deze ochtend zou ze eerst in haar huidige werk nog gewoon mee moeten draaien. De middag had ze vrij om de laatste dingen voor de feestelijke opening van het café te kunnen regelen. In het grote hotel waar Lotte elke ochtend met een aantal collega’s de lunch voorbereidde was het een drukte van jewelste. Snel kleedde ze zich om en begon met de mise-en-place. “He Lotte, wat jammer dat je weggaat” klonk het veel deze ochtend. Lotte had er een gemengd gevoel bij. Ze zou de mensen gaan missen, maar aan de andere kant kon ze niet wachten om in het café te beginnen. Voldaan keek ze naar de zaal toen alle tafels weer gedekt waren. Hopelijk zou vanavond alles ook zo gemakkelijk gaan!

Het idee wat Lotte en haar zus hadden bedacht voor de opening van het café was het volgende. Het zou een feestelijke opening worden met live muziek, met gouden en zilveren confetti en met voor iedereen een prosecco om te proosten. De naam van het café zouden zij onthullen doordat er heliumballonnen de lucht in zouden vliegen, het doek meenemend wat nu nog voor het bord hing. Simpel. Eigenlijk. Toch was Lotte nu al op van de zenuwen! Op hun uitnodiging voor deze opening was veel animo, maar ze moest het nog maar zien.

Tijd! De ochtend was voorbij en Lotte stond al buiten bij haar fiets voordat iemand er erg in had. Zo snel als ze kon fietste ze naar de andere kant van het centrum, naar het café, waar als het goed was haar zus al druk bezig zou zijn met de laatste voorbereidingen. Buiten naast de ingang van het café zette ze haar fiets neer en zag ze ook een scooter staan. Ze fronste even. Van wie was deze? Het was een rode…het zou toch niet?
Lotte stormde naar binnen, zag, gelukkig, haar zus al druk in de weer met alle decoratie en liep zelf direct naar achter om te controleren of de bestelling van 12 dozen prosecco was aangekomen. Ze telde er 9,10,11…”shit! Martha!” riep Lotte, druk gebarend naar de voorraad. “We hadden er 12 besteld toch, waar is de 12^e doos!?” Haar zus kwam kijken, maar liep ook direct weer weg nog iets mompelend van “ach, 1 doos mist er maar, laat maar gaan, dat pakken we later op.” Maar Lotte kon dit nu niet laten gaan en had het nummer van de leverancier al in haar telefoon opgezocht. Terwijl de telefoon overging, controleerde ze de andere bestellingen. Gelukkig, dit was het enige wat miste. Een voicemail begon en Lotte zei zo koeltjes als ze kon haar naam en dat de beste man maar even terug moest bellen en hing op. Ok, dit kwam later wel. Vanuit haar ooghoeken zag ze de muzikanten binnenkomen en snel liep ze op hen af om ze uit te leggen waar ze konden opbouwen.

Een uur voordat het feestje zou beginnen was dan alles klaar. Lotte, haar zus Martha en Justin, de vriend van haar zus, keken naar hoe de slingers hingen en de confetti klaarstond en hoe het bandje aan het sound checken was. “Zijn we er klaar voor dames?” zei Justin. Hij had zich schuldig gevoeld toen hij hoorde dat hij ook die laatste doos met prosecco de vrachtwagen uit had moeten tillen. Hij had ook niet moeten aanbieden te komen helpen, maar hij kende de dames al wat langer. Als hij het achterwege had gelaten was hij nog verder van huis geweest. Lotte kon niet stil blijven staan. “Ik ga me even omkleden jongens!” riep ze en trok zich terug op het toilet.
Buiten scheen nog steeds de zon, al stond zij nu al wel laag en werd het flink kouder. Het was ten slotte nog steeds winter. Wel was het heerlijk dat het weer langer licht bleef! De eerste gasten kwamen aan bij het café en keken hoe een stralende Lotte en haar zus de glazen prosecco aan iedereen uitdeelden. Het was nu al leuk! De opening verliep vlekkeloos. Justin die de muzikanten op het juiste moment inseinde, Martha die de confetti afschoot precies nadat Lotte het touwtje doorknipte waarmee de heliumballonnen de naam onhulden. Café De Hemel was begonnen. Lotte keek met een stralende grijns om zich heen. Het was begonnen!

Aan het einde van de avond bekeek Lotte alvast het rooster voor de rest van de week en wie er welke avond zou werken. Ze wenkte Justin die net zijn jas had gepakt en eigenlijk wilde vertrekken. “Zeg Justin, zou je het ook leuk vinden hier te komen werken?” Justin aarzelde even. Het leek hem eerlijk gezegd wel leuk, maar dat van die doos prosecco moest hij nog vertellen. Als het even kon, zou hij er onderuit willen komen. “Nou ehh, weetje ik heb het nu nog erg druk, maar over twee weken kan ik komen helpen.” Martha was echter bij hem komen staan en gaf hem een duwtje. “Kom op zeg, druk,” schamperde ze, “waarmee dan! Je doet helemaal niks!” Lotte grijnsde. “Mooi, dat komt goed uit, want ik zoek nog iemand voor het weekend!”
Voldaan sloot Lotte die avond het café. Het was een mooie avond geweest waarin ze nog lang hadden door gefeest. Ze was op. Kapot. Maar tegelijk voelde ze de energie van dat nu alles eindelijk was begonnen! Traag fietste ze terug door de karakteristieke straten die zich langs grachten en herenhuizen een weg baanden. In het schijnsel van de lantaarns en de heldere nacht zag de stad er prachtig uit. Lotte glimlachte even. Ook al fietste ze hier regelmatig en keek ze vaak door de pracht heen, nu zag ze heel even de stad zoals de toeristen haar zagen. Wie weet kwam het door de magie van een nieuw begin, of doordat de lente in zicht was? Ze wist het niet. Lotte kwam thuis en dook haar bed in. Zo bruisend als de dag was geweest, zo stil en vredig was de nacht. Het duurde dan ook niet lang voordat ze zich bij de rest van de stad voegde die reeds in slaap was.

Einde