Cities ’n Stories bestaat 7 jaar! 7 dingen die je nog niet weet over mij en mijn blog.
Feestje?
Onlangs had ik een coachingsessie waarin de coach mij vroeg te beschrijven hoe ik mij doorgaans gedroeg zodra ik naar een feestje ging waar ik weinig mensen kende. Ik moest er duidelijk even over nadenken en toen grapte de coach “Feestje, je weet toch nog wat dat is he? Ik weet dat het even geleden is, feestjes, maar je herinnert het je vast nog”
We moesten er even om lachen, maar tegelijk is het natuurlijk iets triests. Wat dat betreft zie ik uit naar sneltests en vaccinaties en het opnieuw zorgeloos naar feestjes kunnen gaan. Als het allemaal een beetje meezit dit jaar nog!
Mijn blog bestaat 7 jaar!
Het is feest op Cities ’n Stories, want zij viert haar 7e verjaardag! Om eens een keer wat anders dan anders te doen, deel ik in deze blog 7 dingen die je nog niet weet over mijn blog en over mij. Heel erg bedankt voor als je al die tijd al meeleest en dankjewel ook als je past net bent begonnen met lezen. Ik vind het elke keer weer leuk om iets van jullie te horen. Nou, nieuwsgierig geworden naar wat je nog niet wist? Lees dan snel verder!
1. Ik was 30 toen ik met Cities ’n Stories begon
Van dit feitje werd ik mij pas bewust toen ik mezelf de vraag stelde hoe oud ik eigenlijk was toen ik met dit blog begon. Dertig dus! Als ik terugdenk aan wat ik wilde met mijn blog dan is veel ervan uitgekomen. Ik wilde iets positiefs op het internet zetten, een plek waar mensen terecht zouden kunnen voor mooie blogs, leuke weetjes, inspirerende verhalen. Wat dat betreft is er vrij weinig veranderd. Al is mijn leven sindsdien wél behoorlijk veranderd!
Je leest hem hier: mijn eerste blog!
Iemand gaf mij ooit de tip: houd je bezig met datgene wat je mooi vindt, datgene waar je van houdt. Dan komt de rest vanzelf.
2. Ik ben slechts een enkele keer speciaal voor mijn blog op reis geweest.
Het is denk ik waar veel beginnende reisbloggers van dromen: dat ze naast de reizen die ze zelf ondernemen, ook worden uitgenodigd voor persreizen, samenwerkingen, uitjes, noem maar op. Ik ben in de afgelopen 7 jaar welgeteld 1 keer specifiek voor mijn blog op pad geweest. Het betrof mijn deelname aan de Tbex conferentie van 2015 in Lloret de Mar. Ik zag dit als leuke mogelijkheid om mijn blog te promoten, andere bloggers te leren kennen en om contacten te leggen in de reiswereld. Tegelijk kon ik een paar dagen genieten van Barcelona, want ik had ervoor gekozen om daar te verblijven.
In diezelfde periode was ik net begonnen met daten met mijn huidige man en waar dat op uit is gelopen lees je in de volgende alinea’s. Uiteraard ben ik in de jaren daarna wel veelvuldig op pad geweest met in het achterhoofd ‘hier kan ik ook wel wat leuks over schrijven’. Ik ben echter nooit meer bewust ergens naartoe gereisd voor een blogreportage.
Sterker nog, mijn plannen om voor mijn blog te netwerken en om een groot reisblog te worden zijn eigenlijk nooit echt van de grond gekomen. Mijn leven nam simpelweg een hele andere wending. In plaats van Google Analytics analyseren en SEO slim leren toepassen, speurden wij namelijk op Funda naar een koophuis. Vervolgens was ik druk met bruiloftsvoorbereidingen toen iedereen iets ging doen met Instagram Stories of begon met vlogs.
In de jaren daarna raakte ik in verwachting en werd ik moeder terwijl ik om mij heen zag hoe sommige reisbloggers bezoekersrecord na bezoekersrecord vestigden. (en vorig jaar, toen corona als een bom insloeg, bespreek ik zo in punt 5). Ik had en heb er vrede mee, want uiteindelijk is hier na zeven jaar nog steeds Cities ’n Stories, een plek met mooie reisblogs, lifestyle tips en verhalen en is het nog steeds een plek waar ik graag mijn blogs deel en zijn er lezers die elke keer weer terugkomen.
3. Veel bloggen over Sicilië was niet mijn plan
Veel in het leven is niet te plannen. Gelukkig maar. Toen ik begon met Cities ’n Stories had ik nooit gedacht dat de meeste blogs uiteindelijk over Sicilië zouden gaan. Uiteraard zou Italië een belangrijke rol spelen, want het land is al mijn favoriet sinds ik kan praten. Wat reizen betreft had ik echter nog meer op mijn wensenlijstje staan. Toen kwam de liefde in beeld en hij kwam uit Sicilië!
Met dat ik in 2015 mijn huidige man leerde kennen, een echte Siciliaan die ik in Amsterdam aantrof, en we een aantal jaren later in het huwelijksbootje stapten, werd Sicilië meer een meer het eiland waar ik regelmatig naartoe reisde en waar ik meer en meer over schreef.
Inmiddels zijn het zoveel blogs dat ik er een speciale pagina voor heb gemaakt: op deze pagina kan je al mijn blogs over Sicilië lezen.
4. Bijna al mijn blogs beginnen op papier
Welke blog ik ook publiceer, ik begin altijd met papier en pen. Ik heb inmiddels 2 notebooks vol met blog aantekeningen. Als ik onderweg ben, schrijf ik ook wel aantekeningen op in mijn telefoon.
Je hebt het vast wel eens als tip voorbij zien komen van een blogger om dit te doen en zo niet, bij deze! Mij helpt het enorm om goede blogposts te schrijven om zodra ideeën te binnen schieten deze meteen te noteren. Als ik op pad ben en iets interessants voor mijn blog tegenkom, schrijf ik wat op, (naast dat ik vaak veel teveel foto’s maak). Eenmaal thuis helpen mijn aantekeningen mij om de blogs te kunnen schrijven.
5. Vorig jaar begin maart zat ik nog in de ontkenningsfase wat betreft corona
Net als dat het vierde punt van deze blog iets leuks en luchtigs betreft, wilde ik vorig jaar tot aan begin maart het liefst nog vol blijven houden dat corona vast niet zo’n impact zou hebben. Dan kon ik het op Cities ’n Stories namelijk ook wel leuk en luchtig houden. Ik zie het nog als ik mijn blogs uit begin 2020 teruglees. Zelfs in mijn blog met de aankondiging dat Cities ’n Stories zes jaar bestond vind je nog niks terug over de op handen staande crisis.
Helaas ging het niet voorbij, helaas zitten we er nog steeds middenin en helaas is de impact supergroot. Het was echter pas eind mei dat ik schreef over corona en nog veel later dat ik publiceerde welke corona regels er op Sicilië van kracht waren. Het werd mijn best gelezen blog van het jaar. Ook al voelt dat dubbel, ik ben blij dat veel mensen hebben kunnen vinden welke regels er op Sicilië golden en dat ik veel mensen heb kunnen adviseren.
Door te blijven schrijven over mooie reisbestemmingen, juist in coronatijd, heb ik ook het afgelopen jaar in Cities ’n Stories een plek gevonden van hoop en van dankbaarheid. Hoop op dat reizen ooit weer terug gaat komen, hoop op dat de tijd weer terugkomt van zorgeloos op pad kunnen. Dankbaarheid voor alle mooie dingen die we wél hebben momenteel en dankbaarheid voor dat creativiteit altijd wel opbloeit, misschien zelfs wel het meest zodra de omstandigheden niet zo positief zijn.
6. In het dagelijks leven ben ik best wel eigenwijs (en met Cities ’n Stories dus ook)
In het dagelijks leven kan ik nogal eigenwijs zijn. Inmiddels heb ik wel geleerd waar mee te bewegen en waar niet. Mijn blog is een plek waar ik zo eigenwijs kan zijn als ik wil.
Hoe dat in de praktijk eruit ziet? Je kunt het bijvoorbeeld lezen in punt vijf: ik wilde niks over corona schrijven en eigenlijk in een soort niet-bestaande bubbel blijven hangen. Uiteindelijk heb ik dat losgelaten en er een draai aan gegeven die ik vond passen bij Cities ’n Stories.
Een ander voorbeeld is dat ik feedback over commercieel schrijven op gegeven moment in de wind heb geslagen. Het blijft namelijk wel mijn blog en niet een reclamezuil die naar gelieven om te buigen is. Dat dit mij niet de meeste winst oplevert is direct ook de vrijheid die ik heb. Cities ’n Stories is niet mijn baan en daarmee heb ik ook wel de luxe om eigenwijs te zijn.
7. Zeven jaar dus alweer! En wat ga je dit jaar doen?
Met dat vorig jaar veel stilviel, had ik meer tijd om te reflecteren. Zo gebeurde het dat ook oude dromen weer aan de oppervlakte verschenen. Eén daarvan is het schrijven van een boek, of meerdere boeken. Ik roep het al een aantal jaar, met daarbij steeds de twee excuses waarom ik er nog niet aan ben begonnen: tijd en een goed onderwerp.
Nu is het fenomeen tijd iets wat je altijd te snel door de vingers glipt. Het onderwerp werd echter begin januari van dit jaar concreet. Een gebeurtenis bleef maar terugkomen in mijn gedachten en op een avond was het glashelder: dit wordt mijn eerste grote verhaal! Kortom, sindsdien ben ik aan het schrijven geslagen ook naast deze blog. Het grappige is, een deel van het verhaal is gebaseerd op mijn eigen belevenissen van, jawel, zeven jaar geleden! En zo is het kringetje weer rond.
Fun fact: 2 jaar geleden heb ik al eens van de zijlijn een schrijfproces van een boek mogen meemaken. Ik was 1 van de feedback gevers tijdens het schrijven ervan. Het resultaat kan je hier bekijken: The art of employee engagement.
Waar het verhaal over gaat? Daarover meer de komende tijd, tja, niet teveel natuurlijk, want er moet nog wel iets te lezen overblijven zodra het boek er is! Voor nu ga ik eerst even vieren dat mijn blog alweer haar achtste jaar ingaat. Opnieuw heel erg bedankt voor al die keren dat je mee las. Ik zie ernaar uit om nog vele leuke nieuwe blogs te publiceren!
