Per taxi.

Het was in de zomer. Het was vroeg in de ochtend, rond een uur of zeven, en de stad was nog rustig. Het was de dag na een nationale feestdag en daarom was de stad voor haar doen uitzonderlijk rustig.
Ik had haast. Ik liep snel naar een paar taxi’s toe om in te stappen. “Vliegveld?” zei de taxichauffeur, terwijl hij mijn koffer al over pakte en in de achterbak propte. “Ja, alstublieft” zei ik en ik stapte in.

De volgende minuten waren magisch, het was alsof ik in een vacuüm was gestapt. Ik ben het stadse verkeer gewend en het rijden met een taxi. Zowel hier in Nederland als in andere landen. En dan nog kan ik mij wel eens verbazen over het chaotische verkeer waar je middenin zit en hoe je met allerhande vormen van communicatie maar een weg probeert vinden. Soms vraag je je achteraf af hoe je het stuk ooit hebt gereden en ben je blij dat het meestal toch wel goed gaat.

Deze stad is echter nog net een tandje erger dan dat je ooit hebt meegemaakt. Tenzij ok, in India ben ik nog nooit geweest, en als ik de verhalen zo hoor, zou je met een enigszins gezonde levenslust je daar niet in het verkeer moeten begeven!

Maar deze ochtend…Alsof bijna geruisloos reden we door de straten, het alledaagse leven passerend. De taxichauffeur reed met een souplesse dat ik hem ervan verdacht dat hij deze route met zijn ogen dicht ook moeiteloos zou kunnen rijden. Bussen ontwijkend, overstekende brommers passerend en scherpe bochten inslaand alsof de weg wel zou gaan meebewegen met de auto zelf. Alles ging zo gemakkelijk, ik schouwde het aan met grote interesse en genoot ondertussen ervan deze stad ook eens in een wat rustiger hoedanigheid te beleven.

Een scherpe bocht in de weg, de chauffeur tikte met wat muntgeld in zijn linkerhand op het stuur en zei geen woord. Een tolweg op, ik snapte nu het muntgeld in zijn handen, de rijbaan op en direct na twintig meter de andere kant van de weg de afrit weer af, het ging allemaal in een soepele sneltreinvaart. Deze man was een professional.

Een kwartier in echte tijd, maar qua ervaring in een paar luttele seconden, stond ik weer buiten, bij het betreffende vliegveld en bedankte ik de taxichauffeur voor de rit. Hij vroeg zo weinig voor de rit dat ik hem wat geld toe gaf. Hij glimlachte breed en wenste me een goede dag. Weg reed hij weer, met muntjes in zijn hand, en ik verliet de stad voor mijn thuishaven. Met een mooie ervaring rijker.