Vliegangst - een kort verhaal - Cities 'n Stories

Het was begin van de middag. De reis was tot nu toe vlekkeloos verlopen. “Maar ja, dat was ook makkelijk gezegd!” bedacht zij zich. Het spannendste stuk moest namelijk nog komen! Ze voelde zich net een schaap dat naar de slachtbank werd geleid. “Of eigenlijk meer een koe”, bedacht ze snoevend bij zichzelf. Terwijl ze opstond vervloekte ze stilletjes alle geneugten van het leven welke hadden gemaakt dat ze inmiddels zo dik was geworden. Oliver kon blijven zeggen dat het wel meeviel, en dat hij haar een prachtige vrouw vond. Zij wist wel beter: ze voelde zich dik, dus ze was dik. En daarmee basta.

Om haar heen heerste een opgewekte sfeer. Mensen liepen aan alle kanten langs haar heen met hun tassen en koffers en leken zich niet te bekommeren om haar lot. Ze keek even naar haar handen. Ze trilden niet meer. Mooi! De medicatie, haar kleine geheimpje, werkte blijkbaar. Oliver stond geduldig te wachten terwijl zij haar tas pakte. Vandaag was het zover. Marita had al vliegangst zolang ze het zich kon herinneren. Angst voor alles wat met hoogtes te maken had trouwens. Het was extreem. Huilend had ze al diverse keren de reis afgeblazen die ze nu echter vastberaden was om te ondernemen.

Haar zus woonde nu al een tiental jaren aan de andere kant van de aardbol en was al wel eens hier op bezoek geweest. Zij waren echter nog nooit daar op bezoek geweest. Zij hadden nog nooit het eerste kleinkind van haar zus in het echt ontmoet. Genoeg redenen om te gaan, maar ook was er altijd die angst! Sinds de angstige ervaring die Marita vorig jaar echter had doorgemaakt, het verlies van haar moeder aan een nare ziekte, had ze besloten dat het afgelopen moest zijn met haar stomme vliegangst. Er zich echt overheen zetten was echter een tweede. Maar Marita was vastberaden en deze dag was het dan zover.

Even verderop zat ik, achter mijn koffie en nieuwsupdates op Twitter en wachtend op mijn vlucht. Ik zag ze weglopen: het wat oudere echtpaar dat langzaam doch gestaag naar de gate liep. Knap vond ik het. Bewonderenswaardig van Marita. Eerder die ochtend had ik, wachtend op mijn koffie, Oliver even gesproken; de wat oudere man aan het tafeltje naast mij, die wachtte met bestellen totdat zijn vrouw terug was van het toilet. Hij had mij toegefluisterd dat zijn vrouw bang was om te vliegen, maar dat ze een hele sterkte wil had. Ze wilde vliegen! “Waar een wil is, is duidelijk een weg!”, had hij gegrijnsd. Ik dacht nog even na over die woorden. Even verderop stapte Marita het vliegtuig in. Met een klein glimlachje naar de stewards liep ze door naar haar stoel. Ze haalde nog even diep adem en was vastbesloten.