Het zweet gutste van zijn gezicht. Hij vloog de smalle straat in, de steile trappen op. Laurent liep met snelle pas door de straten van het 18e arrondissement van Parijs. Waarom was hier alles zo steil? Deze wijk leek wel het einde van de stad. De nacht was klam. Hij kon nu echter niet meer terug. Stoppen was geen optie. Daarvoor was het te laat. Doorgaan. “Gaan!” Het was het enige woord wat in zijn gedachten klonk. Het was het laatste wat ze had gezegd, terwijl ze hem het pakketje in zijn handen drukte. Zijn moeder had een traan van haar gezicht geveegd. “Ja, maak het nog moeilijker!” had hij gedacht, maar hij was direct op pad gegaan. Hij besefte ergens ook wel dat dit nu het belangrijkste was om te doen.
Eerder die avond in het centrum van de stad had hij een heftig gesprek gevoerd. Eerst met zijn moeder, toen met zijn vriendin. “Vrouwen!” Dacht hij boos. Ze moesten altijd het laatste woord hebben. Het leek wel alsof niemand snapte hoe moeilijk dit verzoek voor hem was. Misschien wel het moeilijkst van zijn hele leven tot nu toe. Eerst had hij geprobeerd er onderuit te komen: “Ik weet het niet hoor. Kan ik niet gewoon even langsgaan?” had hij gezegd. Waarop zijn vriendin boos had gereageerd dat dit een nadrukkelijk verzoek was en dat hij ook eens aan anderen moest denken. Goed. Hij dacht echt wel aan anderen, ook aan zijn familie, ook aan zijn oma.
Nog eerder die dag, in de middag, had hij gesproken op een symposium. Als jongste spreker was hij trots op zijn bijdrage. Verschillende mensen hadden hem complimenten gegeven. Laurent was een schrijver van inmiddels al drie bestsellers op rij, maar daarbij kon hij ook nog eens wervelend spreken. Moeiteloos nam hij een publiek mee in zijn verhalen. Ooit was zijn vader net zo geweest. Laurent dacht vaak aan hem. Een meesterverteller, maar door zijn woelige leven met twee oorlogen nooit toegekomen aan het uitbrengen van ook maar een enkel boek. Alleen de vele brieven welke hij tijdens de oorlogen naar het thuisfront had verstuurd, waren overgebleven. Ze herbergden kleine stukjes vertelkunst. Het leven van zijn vader had helaas maar kort geduurd. Laurent was vier toen hij overleed. Het had iedereen getekend. Maar het leven ging door.
Die avond laat liep Laurent onrustig en met snelle pas door de straten. Opnieuw stond namelijk een leven in zijn familie op het punt om ermee te stoppen. En Laurent had een belangrijke taak. Dat wist hij wel, maar het was ook meteen de moeilijkste. Oma had erom gevraagd. Drie weken geleden al. De tijd begon nu te dringen. Hij raakte buiten adem, een steek in zijn zij. Gelukkig: daar was het huis waar hij moest zijn! De verzorgster keek verontwaardigt hoe de jonge man doordrenkt van het zweet de kamer binnenliep en zich excuseerde. Toen ze Laurent echter herkende, glimlachte ze hem toe en verliet de kamer. Direct liep hij door naar het bed waar zijn zieke oude oma lag. Ze had haar ogen gesloten, maar hij voelde dat het nog niet te laat was. Nog niet. Hij ging zitten en pakte het pakketje voorzichtig uit. ‘Dag oma, ik ben het: Laurent. Ik ga u voorlezen uit de brieven gericht aan u van mijn vader, van uw zoon Philippe.’ De oude vrouw bewoog een beetje. Laurent haperde even toen hij begon, maar meer en meer legde hij zijn vertelkunst in de verhalen die in de zo dierbare brieven van zijn vader voorbij kwamen. Even verderop, in het eerste arrondissement, in een groot huis aan de oever, dacht Naomi aan hoe het Laurent zou vergaan. Ze was benieuwd. “Hoe dan ook”, bedacht ze met een glimlach, “het opzoeken van zijn oma nu het nog kon, was al het beste dat hij deze avond had ondernomen.” En ze staarde naar buiten naar hoe de stad met haar vele verlichting overging in de nacht.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!