Kort verhaal: zij en Mr Jones.

Ze zat die ochtend als vanouds op dezelfde stoel, achter hetzelfde tafeltje, in hetzelfde café. Ze zag hem buiten weglopen, verdwijnen tussen de hoge gebouwen. Steeds kleiner werd hij, totdat hij de volgende straat overstak en verdween, de menigte in. Ze hadden net afscheid genomen. Het was goed zo.

Vele avonden hadden ze in dat café gezeten, gepraat, gelachen, geflirt. Maar er moest een einde aan komen. Ze wisten het allebei. Thuis had hij een gezin, een vrouw. Thuis had zij niks, leegte. En alle aandacht was welkom.

Ze had nooit slechte bedoelingen gehad. Ze kwam altijd al in dit café en het was vanzelf gegaan, de ontmoeting met deze man. Gaandeweg de gesprekken kwam de aap uit de mouw. Dat hij elke keer zich excuseerde en toch weer naar zijn eigen huis ging, in plaats van mee met haar, snapte ze nu wel. Bijna was het een keer gelukt, totdat toen ze al buiten stonden zijn telefoon ging…

Ze nam nog een slok van haar koffie en zuchtte eens. Wat is liefde toch ingewikkeld. Dit was een goede man, maar ja, dat vond zijn vrouw ook. Nee…terecht dat hij hier niet verder mee ging. De vrouw zuchtte nog eens diep. En ook dacht ze ‘ik zou wel een borrel lusten!’. De vrouw keek nog eens naar buiten. Ze keek naar de mensen die voorbij liepen, de lente die zichtbaar werd door het zonnetje en het groene blad in de boom. Ze besloot nogmaals: het is goed zo. Klaar. Ze doofde haar sigaret, nam de laatste slok koffie, rekende af en liep naar buiten. Ze moest knipperen met haar ogen door de felle zon.

De winkelstraat waaraan ook het café lag, werd al drukker en de vrouw liep naar het kraampje op de hoek. Ze wilde nog een tijdschrift kopen. Even genieten van het mooie weer. Nog even ver zijn van thuis… De zon scheen door de bomen in het park. Ze besloot nog even op een bankje te gaan zitten om van de zon te genieten. Het was een prachtige dag!

Even verderop in de stad liep de man richting zijn huis. Hij was verdrietig. Wat was deze wereld toch ingewikkeld, dacht hij. Het was een goede beslissing, maar waarom miste hij haar nu al zo erg? Hij keek op zijn horloge, twijfelde, bleef staan… Nee, bedacht hij toen. Hij zuchtte eens diep. De zaterdag vorderde al. Tijd om naar huis te gaan. Het was goed zo.

Beiden liepen ze die ochtend door de stad. Het was een prachtige lentedag. Vele mensen zagen ze lopen. En op hun beurt zagen zij weer vele andere mensen. Ieder met een verhaal, met ervaringen, gevoelens, keuzes. Beiden dachten ze aan elkaar. De tijd zou het leren, of ze elkaar ooit nog eens weer zouden ontmoeten. En of het dan goed zou zijn. Vandaag echter niet meer. Beiden dachten ze: het was goed zo. Klaar.

Einde