De opticien – een kort verhaal

Lot wandelde van haar werk terug naar huis. De warmste straten had ze achter de rug en het laatste stukje kon ze gelukkig door het park wandelen. De bomen en het groen zorgden voor net iets meer koelte dan de straten van warm asfalt, waar auto’s in een continue stroom voorbij raasden. Het was een wandeling van vijftien minuten, maar ze was al helemaal bezweet. Ook al had ze haar haren opgestoken in een hoge knot en had ze een linnen blouse en rokje aan, tegen deze warmte was niks te doen. Bij het laatste stoplicht voordat ze het park in zou lopen viel haar oog op een aantal aankondigingen aan de overkant van de weg, zo te zien van een zomerfestival. Op de aanplakbiljetten stonden in rode, oranje en gele letters de aankondiging, maar ze merkte dat ze de datum niet goed kon lezen. Geïnteresseerd tuurde ze naar de posters zolang het stoplicht nog op rood stond, maar ze kon het echt niet lezen. Ze zette haar bril even recht, die gleed door haar bezwete gezicht voortdurend van haar neus en ze snoof. Ze had absoluut geen zin om nu een afspraak te maken met een opticien. Op werk was het superdruk, de weekenden hingen aan elkaar van sociale verplichtingen vanwege alle verjaardagen die er in haar familie allemaal precies in de zomer vielen en daarbij was het gewoon veel te warm om nog heel veel meer te doen. Daar. Het stoplicht sprong op groen. Met haar grote schoudertas in haar hand omdat het echt te warm was om deze anders te tillen, stak ze over.

‘Ho kijk uit!’ Lot schoot opzij, terwijl een fietser vlak langs haar heen fietste, hard remde en tijdens die piepende remmen haar met een dringende blik aankeek. Vervolgens trapte hij snel weer door ‘Sorry! Jij moet ook uitkijken!’ riep ze hem na. Het stoplicht stond toch op groen!? Ah, 21, 22 en 23 juli stond er op de poster van het evenement. Nu ze er vlak voor stond, kon ze het tenminste lezen. Met een zucht liep ze naar de ingang van het park. Daar waren tenminste geen fietsers. Ze had die fietser trouwens helemaal niet aan zien komen. Hè, had ze dan echt een nieuwe bril nodig?

Al wandelend door het park kon ze de schrik van zonet weer loslaten. Lot genoot van de hoge bomen die hier al vele jaren groeiden en het was er behoorlijk koeler. Helaas was echt elk bankje bezet anders was ze ook wel even gaan zitten om tot rust te komen. Aan de andere kant, ze was niet ver van huis en ze snakte naar een frisse douche. Ze voelde hoe haar bril opnieuw van haar neus gleed. Ze viste een zakdoekje uit haar tas en stopte even met lopen om haar gezicht en bril droog te deppen. Ze zette haar bril weer op en bedacht dat lenzen misschien tijdens warme dagen toch praktischer waren. Dat was wel nog een reden om een afspraak voor een oogmeting te maken. 

Thuis aangekomen concludeerde Lot opgewekt dat haar appartement nog vrij koel was. Ze had alle ramen en gordijnen potdicht gehouden, enkel voordat ze ging slapen deed ze ze even open om alles door te laten waaien, om ze vervolgens weer te sluiten. Ze zette het scherm van haar TV aan om muziek op te zoeken in haar Spotify playlist. Nadat ze een playlist had uitgekozen, liep ze naar de badkamer. Huh, maar wat was dat? Er klonk een heel ander nummer dan dat ze had verwacht? Had Spotify kuren? Lot fronste en liep weer terug naar de woonkamer naar het TV scherm. Met een zucht constateerde ze dat ze een heel andere playlist had uitgekozen dan dat ze dacht. Oké, dacht ze terwijl ze weer terug liep naar de badkamer, ze zou morgenochtend direct de optiekwinkel bellen om een afspraak te maken voor een oogmeting.

Een paar dagen later stapte Lot de winkel binnen voor haar afspraak. ‘Neemt u plaats alstublieft. Hij komt zo bij u.’ De vrouw achter de balie keek haar vriendelijk aan. Ze droeg een heel modieus montuur met grote glazen. In plaats van te gaan zitten, besloot Lot de collectie te gaan bekijken. Zou het haar ook passen, zo’n type montuur? Zou ze misschien toch voor een bril kiezen? Ze zette er een op en bekeek zichzelf in de spiegel. Ondertussen vroeg ze zich af wie er dit keer haar ogen zou controleren. De vrouw had het over een ‘hij’, terwijl de laatste keer dat ze geweest was een vrouw haar ogen had gemeten. Dus dit was een nieuwe opticien? Met een beetje geluk zag hij er goed uit. Dan had ze naast al die stomme lettertjes en cijfertjes tenminste ook iets leuks om naar te kijken. ‘Mevrouw Lot Goodheart?’ klonk een stem bij de balie. Lot schrok op uit haar gedachten. ‘Ja, eh, dat ben ik.’ Een man met een vriendelijk gezicht keek haar uitnodigend aan. Hij had springerig krullend haar, droeg een bril met een doorzichtig montuur, was niet veel langer dan zij en zodra Lot naar hem toe kwam lopen, knikte hij enkel even vriendelijk en draaide zich vervolgens meteen om om met een paar grote passen naar de oogmeet ruimte te lopen. ‘Volgt u mij maar,’ zei hij nog. Hmm, niet bepaald mijn type, ging er door haar gedachten, terwijl ze achter hem aanliep. Ach ja, hoe kon het ook anders, dacht ze. Ondanks dat ze al haar hele leven middenin de grootste stad van heel de Oostkust woonde, had ze er haar type nog nooit ontmoet.

Ze nam plaats in de stoel en zette haar bril af. Ze zag hoe de opticien met een doekje de oogmeetapparatuur afnam. Vervolgens schoof hij met een glimlachje het apparaat haar kant op en zei ‘je kunt hier je kin opzetten, maar zorg vooral dat je goed met beide ogen het scherm kunt zien.’ Lot volgde zijn instructies op. Het harde plastic van de meter was zoals altijd oncomfortabel. De opticien zette een eerste reeks letters op het scherm. ‘Kan je mij vertellen of je de vierde regel nog ziet?’
‘Ja, die kan ik lezen.’
‘Heel goed. Lees maar voor.’
‘A X P Y D F’
‘Mooi zo. Kan je ook de regel eronder lezen?’
‘Ehh, W M H J K … en de letters rechts niet.
De opticien paste de lens aan. ‘En nu?’ vroeg hij.
Na weer enkele reeksen van letters, cijfers, cirkels, met elke keer de vraag ‘zie je het zo beter of slechter?’ haalde hij voorzichtig het apparaat weg en keek hij Lot aan. ‘Ik ga nog heel even een andere meting doen. Daarna heb ik je nieuwe sterkte voor je en kan ik een set proeflenzen voor je bestellen. Die kan je dan waarschijnlijk volgende week komen ophalen. ‘Proeflenzen?’ vroeg Lot. terwijl ze dacht ‘zo achter zijn bril heeft hij eigenlijk hele mooie ogen.’

‘Ja, proeflenzen,’ antwoordde de opticien geamuseerd. Hij rolde met zijn stoel naar een bureau aan de andere kant van de kamer en begon daar op een briefje iets op te schrijven. ‘Na nog weer een week heb je dan een vervolgafspraak met mij en ga ik je ogen controleren.’ Hij gaf Lot het briefje en keek haar opgewekt aan. ‘Dan kan je mij meteen vertellen of je lenzen je bevallen of niet. Ik laat je natuurlijk niet weggaan met iets wat nog niet goed is. Je ogen zijn heel belangrijk.’

‘Eh ja, dankjewel.’ Lot was enigszins van haar stuk gebracht. Niet enkel doordat ze net had zitten bedenken dat hij eigenlijk wel iets had, maar ook doordat iets zonet door wat hij zei haar raakte. ‘Ik laat je natuurlijk niet weggaan met iets wat nog niet goed is…’  ze knipperde even en stond toen op van de stoel. Ze bedankte hem nogmaals en liep vervolgens naar de balie met het briefje waarop hij de bestelling had geschreven. Toen ze weer buiten liep schudde ze even met haar hoofd. Oké, dat ze de eerste de beste man die haar een beetje positieve aandacht gaf meteen interessant vond sloeg wel echt alles. Haar laatste date was een jaar geleden en ze had gewoon geen zin in dat hele circus, maar nu gebeurde dus dit soort dingen. Ze grinnikte even om zichzelf. Zo snel als ze met dit warme weer kon lopen, liep ze naar de volgende winkel waar ze naartoe wilde. Morgen was haar nichtje jarig en ze moest nog een cadeautje kopen. Het zou een tuinverjaardag worden met heel veel kinderen. En dat met deze hitte dacht Lot treurig. Het liefst dook ze ergens in een zwembad of bleef ze binnen bij de airco. Misschien zou het meevallen morgen.

Die avond had Lot afgesproken met haar vriendin Rose. Ze zaten bij een nieuwe cocktailbar waar de eigenaar rondom de tafels zoveel hoge planten had gedrapeerd dat ze voor hun gevoel ergens in een park zaten. Het was gezellig druk, nu de koelte van de avond eindelijk de stad een wat aangenamer plek maakte om buiten te wandelen.
‘Nou, en toen heb ik hem verteld dat ik het voorlopig even rustig aan wil doen,’ vervolgde Rose. ‘Waarmee ik natuurlijk bedoel dat ik hem nooit meer wil zien, maar daar komt hij nog wel achter.’ Met een grijns keek ze Lot aan.
‘Subtiel,’ reageerde Lot. ‘Ik zou het denk ik toch directer aanpakken. Mannen hebben subtiele signalen nooit zo door.’
‘Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan,’ verzuchtte Rose. Ze nipte van haar mojito. ‘Maar, vertel, heb jij nog afspraakjes in het verschiet?’
‘Nee helaas,’ zei Lot. Ze keek naar een tafeltje verderop waar een stelletje grinnikend selfies zat te maken. ‘Ik heb het gewoon te druk denk ik. De enige man met wie ik de komende weken een afspraak heb is de opticien. Ik heb lenzen besteld.’
‘Lenzen? Wat leuk! Ga je eindelijk die stoffige bril van je in de prul gooien?’
‘Niet zo snel, dat weet ik nog niet. Ik krijg eerst proeflenzen. Daarna mag ik beslissen.’
‘Ik zeg doen,’ Rose keek haar stralend aan en zat ook veel rechter op dan zonet.
‘Oké, is mijn bril echt zo erg?’ Lot pakte haar bril demonstratief van haar hoofd en bekeek hem van alle kanten.
‘Haha, nou, oké, er zijn mensen wie een bril echt goed staat. Bij jou denk ik echter altijd…’ Rose leek even na te denken. Lot zag hoe ze haar onderzoekend aankeek. ‘Kom,’ zei Rose toen ‘zet hem nog eens af?’ Met een zucht zette Lot haar bril af en keek Rose aan, die ze nu iets minder scherp voor zich zag. ‘Ja! Supermooi! Nee echt schat, ik denk dat je een goede keus hebt gemaakt. Weg met die bril.’
Demonstratief zette Lot haar bril weer op. ‘Ik vind mezelf zo ook mooi,’ zei ze.
‘Dat ben je ook. Het punt alleen is dat mannen dat gewoon niet zo snel zien zolang je die bril op hebt.’ Rose grinnikte.
‘Oké. Ik denk dat er een beetje teveel rum in jouw cocktail zit. Nu moet je echt ophouden.’
‘Geef toe. Heb jij ooit een man met bril op het eerste gezicht aantrekkelijk gevonden? Of pas zodra je hem diep in zijn ogen kon kijken?’
Lots gedachten dwaalden af naar het moment dat ze de opticien van dichtbij aan had gekeken. Ze keek haar vriendin nadenkend aan.
‘Oké, heel misschien heb je een punt,’ zei ze en ze nam een slok van haar cocktail. Mmm, die mojito’s maakten ze echt goed bij deze bar. Beter dan waar ze er eerder een keer een had besteld. Daar had echt veel teveel alcohol in gezeten. Deze was precies goed.

Een week later haalde Lot haar proeflenzen op. De eerste paar keren was het echt een gedoe om de lenzen goed op haar ogen te krijgen. Minutenlang stond ze knipperend voor de spiegel. Maar na een aantal dagen moest ze toegeven dat dit misschien wel haar beste beslissing sinds tijden geweest was. Ze voelde de lenzen niet zitten en, nog beter, ze had tijdens deze warme dagen geen last meer van een bril die voortdurend van haar neus afgleed. Na nog weer een week zou ze de controle afspraak hebben bij Marcus, zo had ze gevonden dat de opticien heette. Dat was vrij eenvoudig, want hij stond gewoon op de website van de optiekwinkel onder ‘het team’. Niet ging ze hem ooit vertellen dat ze hem had opgezocht op internet. Ook niet hoefde hij te weten ze in de afgelopen dagen regelmatig even aan hem had gedacht. Al helemaal niet hoefde hij te weten dat ze het jammer had gevonden hem niet aan te treffen die ochtend dat ze haar proeflenzen kwam ophalen. Ze had het enkel te danken aan dat ze al veel te lang niet meer op date was geweest, zo had ze op zichzelf ingepraat. Kortom, met de controle afspraak zou ze hem voor het laatst zien, want haar lenzen zaten perfect, en dat was dan dat. Daarna zou ze echt eens met Rose gaan bespreken hoe en waar een leuke date aan de haak te slaan.

Op een zaterdagochtend stond Lot opnieuw bij de balie van de optiekwinkel, voor haar controle afspraak. Met de eerste seconde dat ze hem aankeek toen hij naar haar toe kwam lopen om haar op te halen, wist ze dat ze verloren was. Hij had echt iets, iets in woorden nog ondefinieerbaars, maar iets wat haar gevoel precies wist te plaatsen. Haar hart lichtte op en maakte dat ze enkel kon glimlachen zodra ze hem zag. Zodra Lot zich bewust werd van wat voor effect hij op haar had, moest ze moeite doen om die stompzinnige grijns weer van haar gezicht af te krijgen. Gelukkig, het was haar gelukt nog voordat hij zich naar haar toedraaide en begon te vragen hoe de lenzen haar bevielen.
‘Ja eigenlijk heel goed. Ik ben blij dat ik voor lenzen heb gekozen,’ antwoordde Lot.
‘Dat is fijn om te horen. En zie je ook scherp met deze lenzen?’
‘Ja, superscherp,’ jammer eigenlijk, dacht Lot erachteraan. Ze kon zo niks bedenken waarvoor er nog een vervolgafspraak nodig zou zijn.
‘Laten we dat nog even controleren.’ Marcus draaide het meetapparaat weer naar haar toe. Lot keek van het meetapparaat even naar hem en weer terug. Was dat te opvallend? vroeg ze zich af. Hij leek er geen acht op te slaan.
‘Kijk met beide ogen naar het scherm en vertel me wat je ziet.’
Lot zag tot haar teleurstelling dat ze alles kon lezen. ‘Ik kan alles lezen. Het is kraakhelder.’
‘Heel goed.’
Ze zag hoe hij een lampje pakte. ‘Ik ga even kijken naar hoe de lenzen op je ogen zitten. Het is een beetje fel licht. Je kunt het beste naar mij kijken.’
‘Oké,’ zei Lot. Dat was geen straf, dacht ze erachteraan. He, ophouden nou! Ze kon hier maar beter zo snel mogelijk mee ophouden. Dit ging helemaal een verkeerde kant op.
Ze keek naar hem, terwijl hij de lenzen controleerde. Ze keek naar hoe zijn kaaklijn eigenlijk perfect zijn gezicht vormde en hoe zijn haren eigenlijk heel leuk stonden, hoe zijn ogen naar haar keken en daar bleef ze met haar gedachten hangen. Verbeeldde ze het zich nou of keek hij haar aan op een manier die je eigenlijk alleen maar in films ziet? Het leek precies op zo’n scene waarin de tijd stilstaat wanneer de hoofdpersonen elkaar aankijken en dat ze alles om zich heen vergeten…
‘Het ziet er allemaal goed uit,’ zei Marcus, waardoor Lot weer uit haar gedachten opschrok. Hij borg het lampje op en ging toen op een stoel voor haar zitten. ‘Gefeliciteerd. Je bent nu een lenzendrager. Je kunt je verdere bestelling hiervoor straks bij de balie afmaken. Belangrijk is om je ogen wel rust te blijven gunnen en ze daarom niet hele dagen in te houden.’
‘Oké, heel erg bedankt,’ Nog enigszins van haar stuk boog Lot zich om haar tas van de grond te pakken en stond op. Dit was het dan, dacht ze.
‘Geen dank.’ Marcus knikte vriendelijk. ‘Was je trouwens niet nog van plan een bril op te laten meten? Voor die momenten van de dag dat je je lenzen niet draagt?’
Met grote ogen keek Lot hem aan. ‘O eh, ha.’ Haar hart maakte een sprongetje. ‘Daar had ik helemaal niet meer aan gedacht. Maar ik zou inderdaad graag ook een nieuwe bril erbij willen.’ Of het liefst tien, met allemaal verschillende sterktes, zolang ik maar terug mag komen om met jou te blijven praten, bedacht ze.
‘Geen probleem,’ zei Marcus. Ze zag hoe een glimlach rondom zijn mond speelde. ‘Ik kan nu direct je ogen meten voor een bril, want ik heb nog ruim tijd over. Het verschilt ook maar een klein beetje van lenzen, dus we zijn zo klaar. Heb jij nog tijd?’
‘Ja, dat heb ik.’ zei Lot opgewekt en ze ging opnieuw zitten, in zichzelf lachend om hoe ze waarschijnlijk deze laatste paar minuten op hem over was gekomen. Lekker chaotisch, of beter, compleet van de wereld. Zou hij dit vaker hebben? Dit effect op vrouwen? vroeg ze zich af.

Een paar avonden later had Lot opnieuw met Rose afgesproken. De zomerzon was nog niet van plan te vertrekken. De stad was nog steeds zinderend warm en ze hadden besloten naar een bar te gaan waar de airconditioning heel koel stond. Ze hadden weer een Mojito besteld, om te kunnen vergelijken met de andere bar. Lot vertelde Rose over haar oog controle afspraak, die het grijnzend aan zat te horen. ‘Wat leuk zeg. En, heb je hem vervolgens om zijn nummer gevraagd?’
‘Nee,’ zei Lot, terwijl ze dromerig voor zich uit staarde. ‘Ik weet ook eigenlijk niet of ik hem ooit nog wel zal gaan zien.’ Ze nam opnieuw een slok van haar Mojito. Deze was minder lekker, helaas.
‘Ah, echt? Kom op, Lot. Zo blijf je natuurlijk altijd alleen.’ Rose gaf haar een duwtje.
Lot grijnsde en keek haar vriendin aan. ‘Nou kijk, er zijn kansen. Want je liet mij niet uitpraten. Het verhaal is nog niet af.’ Lot knipoogde en genoot ervan om te zien hoe verbaasd Rose haar aankeek.
‘Huh, ik snap het niet? Wat is er nog verder gebeurd dan?’
‘Nou, het ging zo. Nadat ik mijn verdere bestelling bij de balie had afgemaakt, inclusief dus mijn bestelling voor een nieuwe bril, liep ik de winkel uit en toen kwam hij mij achterna gelopen. Hij zei dat hij even pauze nam en dat hij dezelfde kant op moest als ik en vroeg of ik het goed vond om nog even samen te wandelen. Dus toen liepen we opeens samen door het winkelcentrum.’
‘Bizar!’ riep Rose uit.
‘Ja hè!’ Lot grinnikte. ‘Ik wist niet hoe ik het had, maar ik vond het wel heel leuk! Hij stelde me allemaal vragen, over waar ik werkte, of ik dat nieuwe restaurant wat daar op de hoek onlangs is geopend al had bezocht, we hebben over heel veel verschillende dingen gepraat. Toen hij uiteindelijk bij een lunchroom stopte en zei dat hij daar moest zijn, vroeg hij of hij mijn nummer mocht hebben, om een keer buiten werk af te spreken.’
‘Wat superleuk!’ Rose klapte in haar handen, maar zette toen haar handen op tafel en vervolgde. ‘Huh, maar zonet zei je dat je niet weet of je hem ooit nog een keer zal gaan zien? Wat is er dan vervolgens gebeurd?’
‘Niks,’ zei Lot. Veelbetekenend keek ze naar Rose die niet meer wist hoe ze het had.
‘Kom op nou, echt? Niks?’
‘Niks. Maar, zoals ik je net vertelde, dit is allemaal pas een paar dagen geleden gebeurd.’
‘O ja, maar, hij heeft je jouw nummer gevraagd. Dan gaat hij je zeker contacten. ‘
‘Ja, dat wel. Dat heeft hij ook wel gedaan. Hij heeft me alleen nog niet gevraagd om iets af te spreken.’
‘O, maar dat komt dus helemaal goed.’ Rose glunderde. ‘Jij kan hem natuurlijk ook vragen hè. We leven niet meer in de middeleeuwen.’
Nu rolde Lot met haar ogen. ‘Je moet me echt laten uitpraten. Wat denk je dat ik heb gedaan gisteren? Nou?’
‘Dat meen je niet, je hebt hem al op date gevraagd?’
‘Ja.’
Nu slaakte Rose en gilletje. ‘Goed zo!’
‘Dankje. Maar nu reageert hij dus niet meer.’
‘Mannen!’ nu rolde Rose met haar ogen.
‘Ja precies, mannen,’ Lot knikte instemmend. Toch keek ze geamuseerd. Het ontging Rose niet.
‘En toch?’
Lot dacht aan waarover zij en Marcus hadden gesproken die paar minuten dat ze samen door het winkelcentrum liepen. Ze dacht aan die blikken die ze hadden uitgewisseld. De vluchtige zoenen op haar wangen waarmee hij afscheid nam en die korte blik daarna die boekdelen sprak.
‘En toch denk ik ergens dat hij nog wel gaat reageren en dat ik hem nog wel ga zien de komende tijd. Maar, genoeg over mij, nu over naar jou.’
‘Nee, ik wil eerst nog een foto van hem zien. Dan pas gaan we praten over mij,’ joelde Rose uitgelaten. ‘Trouwens deze mojito is lang niet zo lekker als die bij die bar waar we een paar weken geleden zaten’
‘Nou, dat vind ik ook!’

De vriendinnen kletsten nog lang verder die avond. Ze zaten aan een tafeltje in een bar midden in een stad met miljoenen inwoners. Een stad waar de warmte van de zomerzon voor altijd bleef hangen en waar de liefde haar eigen gang ging tijdens een afspraakje voor een oogmeting. Ze zeggen dat liefde blind maakt, maar ik weet wel beter, door de liefde zie je alles haarscherp.

EINDE