Een helderblauwe lucht – zomer special deel 3
Dit is deel 3 van de zomer special! Lees hier deel 1 en deel 2!
Nadia zag een berichtje knipperen op haar telefoon: “ik ga alles vertellen, wish me luck! Xxx” Het was van Susan. Nadia stuurde haar terug: “succes Suus! Je kan het! Xxx” en dacht aan hoe dapper Susan nu was. Ze hadden gisterenavond lang gepraat. Nadia had met grote ogen aangehoord hoe zaken er soms aan toe gingen binnen het bedrijf waar Susan werkte. Ok, ze had een goed salaris, maar voor welke prijs? Zijzelf had maar een simpel baantje waar ze net van rond kon komen, en onlangs had ze Amgher ontmoet, een man zonder geld en zonder toekomst, maar ze was als een blok voor hem gevallen. Ze wist niet wat de toekomst zou gaan brengen en het kon haar niet zoveel schelen ook eigenlijk. ‘Pluk de dag’ was het credo waar Nadia bij zwoor. ‘Pluk je collega’ gold volgens haar meer voor de mensen die bij Susan op het werk werkten, ongelooflijk! Maar dit keer had Susan een goede troef. Nadia dacht aan haar oudere zus en hoopte dat het haar zou lukken de zaken recht te zetten. De zon scheen door de woonkamer en maakte het aanlokkelijk naar buiten te gaan. “Bello, kom!” riep ze, waarop een grote logge hond uit zijn mand opsprong en al kwispelend met haar meeliep het zomerweer tegemoet.
Susan ging tegenover haar manager zitten en die ochtend spraken zij over dat wat Susan al een tijdje in de gaten hield. Een senior collega sluisde op subtiele manieren geld naar andere rekeningen dan de bedoeling was. Door middel van juridische clausules en nep BV’s kwam het uiteindelijk op het bankrekeningnummer van, jawel, deze collega terecht! De manager bleef uiterst kalm en liet Susan uitpraten. Hij stelde veel vragen, maar Susan had zich goed voorbereid. Ze had een hekel aan klikken, maar het moest eens afgelopen zijn met het gegraai. Bij haar was er een lampje gaan branden toen zij bij de bloemiste klaagde dat iedereen elkaar maar de hand boven het hoofd hield en de bloemiste antwoordde dat nieuwelingen het vaak maar amper een jaar volhielden bij Admin en co. Al jaren aardde er niemand echt en vielen er soms ook ontslagen met vage redenen. Helemaal toen Sacha eraan toe had gevoegd dat zij vaak na sluit nog een auto in het bijzonder voor de deur zag staan, had Susan geinteresseerd eens doorgevraagd en had wat speurwerk gedaan. Haar gevoel had al eerder geroepen dat er bij deze man iets niet klopte. En haar gevoel was correct geweest. Echter, toen zij een keer een factuur kopieerde om eens bij een kennis voor te leggen, had een collega die vrienden was met de frauderende collega de factuur zien liggen op haar bureau en gevraagd wat zij daar mee moest. Dat was op een dusdanig vijandige manier dat zij de alarmbellen had moeten horen afgaan. Hoe rot dit stuk van de organisatie echter was, Susan hield van haar werk, en ze was niet van plan door wat leugens op straat gezet te worden! Ze gaf uiteindelijk ook het telefoonnummer aan haar manager wat ze had opgeschreven en liep daarna de kamer weer uit. Ze voelde zich opgelucht en trots! Ze had alles verteld!
Haar speurwerk had succes! Die middag ging de manager wat telefoontjes plegen. Een expert werd geraadpleegd. Susan voelde zich opmerkelijk kalm. Op een gegeven moment sloegen echter weer de zenuwen toe. Een mailtje van de manager: of zij nog tijd had om even langs te komen op zijn kamer voor kort overleg. Wat zou er zijn? Vroeg ze zich af. Had hij nog meer informatie nodig? Ze had alle informatie gegeven die ze had! Ze liep op trillende benen naar zijn kantoor. De manager keek ernstig. Echter, al snel sloeg de opluchting toe bij Susan. Haar manager legde haar uit hoe er die middag met elk telefoontje meer puzzelstukjes op hun plek vielen. Kalm legde hij uit dat hij inmiddels precies had ontvangen het bedrag wat deze collega had gefraudeerd. Ook liet hij haar weten dat er straks buiten een politiewagen zou wachten tot betreffende collega naar buiten zou wandelen om hem te arresteren voor dit misdrijf. Ten slotte bedankte hij Susan voor haar grondige speurwerk, maar vroeg hij haar ook waarom ze hier niet eerder iets over had gezegd. Er brak iets bij Susan, maar ze wist haar emoties enigszins weg te slikken. Ze deed een boekje open over de sfeer tussen de collega’s onderling en hoe ze elkaar de hand boven het hoofd hielden. Ze vertelde hem hoe hier blijkbaar jaar in jaar uit de nieuwelingen weer vertrokken en de manager had het aangehoord. Hij kon er niet echt wat op zeggen en keek bedremmeld. Nogmaals bedankte hij Susan en zuchtte eens diep toen zij wegliep. “Wat een ellende” dacht hij. En wat een bord voor zijn kop had hij gehad! Hij krapte zich nog eens goed achter zijn oren. Die Susan moesten ze in ieder geval zien te houden. Zeer scherp was ze, en moedig! Hij staarde naar buiten naar het prachtige zomerweer, maar de zon drong maar niet door in het kille kantoor. “Wat een ellende…” dacht hij nog eens.
Later die middag liep Susan opgewekt naar huis. Ze was zo blij! Vrolijk begroette ze Sacha die al bezig was met afsluiten. Sacha groette vriendelijk terug, blij dat ze weer een vrolijke Susan zag. Er ging een telefoon. Susan diepte haar telefoon op uit haar tas en nam op. “Ja, hallo meis, het is je moeder, jij laat ook niks van je horen zeg!” tetterde Joke door de telefoon tegen Susan. Verontwaardigt was ze nu Susan al twee dagen niet had gebeld. Op de achtergrond blafte Moppie enthousiast mee. Susan moest lachen. “Oh ma, je moest eens weten!” riep ze en ze vertelde over haar gesprek die ochtend en hoe alles verlopen was. Joke werd er stil van. “Sjonge” wist ze nog uit te brengen. “En nou koest Mops!” schreeuwde ze vervolgens naar het hondje dat nog steeds enthousiast blafte. “Zeg ma, zal ik straks langskomen? Dan gaan we gezellig even samen eten.” Joke wist opnieuw niet wat ze hoorde. Doorgaans was Susan helemaal niet zo in voor gezelligheid. Ze klaarde zichtbaar op. “Dat lijkt me ontzettend gezellig meis.” antwoordde ze.
Die avond aten Susan en Joke gezellig op het balkonnetje van Jokes flat. De temperatuur was aangenaam en Susan kon gelukkig weer genieten van het zomerweer. Even verderop zaten twee mensen in het park. Het waren Nadia en Amgher, die aan het bijkletsen waren over hun dag en zich ook allebei hadden verbaasd over het verhaal van Susan. Nadia had grote bewondering voor Susan. Amgher nu ook. Susan was nog steeds niet zijn grote vriendin, maar wat ze deze dag op haar werk had geflikt, daar was hij trots op. De zon ging langzaam onder en een gezellige zomerse sfeer maakte dat er die avond nog lang mensen met elkaar napraatten. Behalve even verderop in een politiecel. Daar zat een wat oudere man met zijn handen in zijn haar zich af te vragen hoe hij zo snel mogelijk weer uit deze benarde situatie kon komen. Tja, de zon gaat ten slotte niet voor iedereen op, zelfs niet middenin de zomer.
Einde
PS: ik verzamel al mijn korte verhalen op de pagina Stories. Bezoek deze pagina en lees nog meer korte verhalen!
