kort verhaal – een herfstige verjaardag
Het werd herfst. De bladeren veranderden van kleur, een enkele boom verzette zich nog, net zoals sommige mensen die het volhielden om in hun zomerschoenen over straat te gaan. Maar het was onvermijdelijk. De zomer ging nu echt verdwijnen. Ze keek uit het raam naar de straat waar de mensen liepen. De hele dag al was ze aan het nadenken en stond de frons op haar voorhoofd. Even buiten wandelen had niet geholpen. De ruis bleef. “Je moet nu gewoon gaan” bleef de stem in haar hoofd herhalen. Opnieuw pakte ze haar jas, haar sleutels en telefoon, sloeg een sjaal om en liep naar buiten.
He sjonge, het duurde al de hele dag. Ze was jarig vandaag, en er kwam maar niemand! Ze had ervoor vrij genomen. Ze had mensen uitgenodigd! En mensen hadden gezegd: ja ik kom ook! Ok, de meesten wel met de opmerking “ik moet nog wel even kijken hoelaat” maar toch…Genoeg appjes, felicitaties via Facebook en sms. Maar nog niemand was even langs gekomen. Het maakte Sanne een beetje nukkig. Was dit jarig zijn anno 2015? Leefden we tegenwoordig alleen nog maar op social media?
Ze liep dezelfde wandeling als ze die ochtend had gedaan. Het was nu echter half 6 aan het einde van de middag en het was veel drukker op de weg. Mensen gingen naar huis van hun werk, kinderen speelden op straat in het laagstaande zonnetje. De wind waaide echter al koud en Sanne verborg een deel van haar gezicht even diep in haar sjaal. Wat een dag! Zo had ze zich 30 worden niet voorgesteld.
Ok, misschien lag het ook aan haar: ze had meegegeven bij de excuses van haar vriendinnen met kinderen die “de ene eerst nog van school moesten halen” en “’s ochtends ook net geen kant op konden” en “die wellicht in het weekend op zaterdagochtend met het gezin even langs konden komen” die laatste vraag in een emailtje had Sanne met grote ogen bekeken terwijl ze dacht aan haar heerlijk luie zaterdagochtenden waar ze het zo langzaam mogelijk wakker worden en uit bed stappen tot een kunst had verheven. “Nee” had ze bedacht. Dat laatste gaat niet gebeuren, geen drukte in mijn huis op zaterdagochtend!
Maarja, nu was het donderdag en haar huis was al de hele dag leeg en dat was nou ook weer niet de bedoeling. De taart stond nog onaangesneden in de keuken. Nouja, er was inmiddels 1 stukje uit, want ja, ze moest wel proeven natuurlijk. Ze slenterde met een bedrukt gezicht door de straten. De frons verdween niet van haar voorhoofd. Alsof het hele universum erop uit was om elk greintje goed humeur de kop in te drukken begonnen de meeste winkels te sluiten. Vlak voor haar neus begon een vrouw kledingrekken binnen te zetten.
Dit was het dus om 30 te worden. Sanne trok haar conclusies. De koude wind deed haar echter goed. Alsof de ruis langzaam uit haar hoofd verdween. Ze ademde eens diep in en keek naar hoe er overal blaadjes rond waaiden. Ze zou een nieuwe vriendengroep moeten zoeken, ook nog steeds een vaste vriend, ze zou genoeg tijd hebben voor met haar moeder kletsen, en voortaan hoefde ze geen verjaardagstaart meer te kopen. Dus…reden genoeg voor een goed glas wijn! Oh, daar ging haar telefoon! Het was haar moeder met felicitaties. “Ja mam…eh nee…er is nu net ff geen visite…ja heerlijk he…ff rust om met jou te praten…zo, dus, hoe is het bij jullie?” Sanne besloot ondertussen naar huis te wandelen.
Net met dat ze thuis aankwam, sloot Sanne het gesprek af zodat ze vervolgens haar sleutel kon pakken: voor de deur had ze twee handen nodig en het zou niet de eerste keer zijn dat ze haar telefoon had laten vallen. Dat zou haar niet nog een keer gebeuren. “Doeg mam!” zei ze en klikte haar weg. Zo, tijd voor de wijn. Sanne liep de trappen op, richting haar flatje en liep naar haar voordeur. Eigenlijk had ze wel zin in deze avond! Het zou bestaan uit: wijn, de bank, de TV en zijzelf. Lekker saai, maar dat was voor nu even goed, een goede start van 30 zijn.
Ze liep de gang in, maar voordat ze de woonkamer in kon lopen struikelden daar de vrienden en kids al over elkaar heen “Verrassing!” blerden ze allemaal om het hardst. 1 vriendin probeerde een foto van Sanne’s gezicht te maken. De tranen sprongen in Sannes ogen. Zo leuk, maar ook zo onnozel vond ze het tafereel. ”Oh jongens, zei ze “hier had ik niet aan gedacht.” En ook “Waar bleven jullie nou. Ik heb de hele dag gewacht” maar toen stopte 1 vriendin haar hakkelende woordenstroom met een tissue en een glas wijn. “kom op meis, 30 worden is niet niks, daarin moeten we je steunen, hahaha” Sanne lachte snuffend mee en bedacht dat dit stiekem toch wel leuker was dan een nieuwe vriendengroep zoeken. Ze vierden die avond haar verjaardag met taart, bubbels, wijn, hapjes en een toast op het nieuwe jaar. Buiten waaide de wind en de bomen waaiden mee. Het werd herfst.
