Het wachten. Een kort verhaal.
In de aankomsthal
Het was tien uur in de ochtend. Een man stond bij een uitgang van een aankomsthal op Schiphol. Hij was deze ochtend vroeg opgestaan. Vandaag zou hij na 3 maanden zijn dochter weer zien! Ze was op een wereldreis geweest: van grote steden zoals New York tot aan kleine dorpjes langs een rivier in China. Alles had hij foto voor foto gevolgd. Af en toe konden ze praten via Skype, maar meestal bestonden zijn dagen uit wachten. Hij was al een tijd met pensioen en zelf was hij ook op reis geweest. Maar dat was een reisje van 2 weken, naar Frankrijk. Heerlijk vond hij dat! Genieten van de zon, de warmte, de wijnen…Nu was het herfst en het was koud. De zon liet zich steeds minder vaak zien en het was zo mistig buiten! Oplettend hield de man de aankomsttijden van de vluchten in de gaten. Nog een half uur, dan zou ze aankomen! Rondom hem verzamelden zich al meer mensen bij de uitgang. Het begon nu drukker te worden. Een andere vlucht zou eerst nog aankomen.
Vertraging
Opeens veranderde er iets op het bord. Het rumoer werd luider. De aangekondigde tijden gingen knipperen. Sommige tijden verdwenen! De man keek aandachtig wat er met de tijd van ‘zijn’ vlucht ging gebeuren, terwijl hij het eigenlijk al wist. Jahoor…vertraging! De nieuwe aankomsttijd stond op 12:00 uur. Een diepe frons verscheen op de man zijn voorhoofd. Rondom hem reageerden mensen verontwaardigd. Ze liepen weg of zuchtten eens diep. De man zuchtte ook diep. Wat zou hij het komende uur gaan doen? Hier nog lang staan schoot ook niets op. Hij twijfelde echter even of hij zou weglopen. Stel dat ze toch eerder zou aankomen? Stel dat hij er dan nog niet stond?
Onmogelijk! De man keek schuin opzij naar een koffietentje verderop in de hal waar al een aantal mensen naartoe waren gelopen. Een medewerker was druk bezig met kerstversiering ophangen. Eigenlijk had de man ook wel zin in koffie. En in even kunnen zitten! Hij was al vroeg gaan reizen om op tijd op Schiphol te zijn en het was alweer enkele uren geleden dat hij thuis een kopje koffie had gedronken. Hij besloot erheen te gaan. Het bosje bloemen in zijn hand zwierde vrolijk mee toen hij naar het koffietentje liep. Vanaf hier kon hij nog net de deuren zien waar zijn dochter de hal in zou komen. Perfect! Hij liep naar binnen en bestelde zijn koffie.
11:30 uur
De man was alweer teruggelopen naar de aankomsthal deuren. Nog even en dan zou hij zijn dochter weer in levenden lijve kunnen zien! Er stond geen tijd meer op het bord bij de betreffende vlucht. De man keek of er nog een andere tijd voor in de plaats zou komen. Zonet stond er nog 12 uur als aankomsttijd. Zou dat dan opnieuw zijn veranderd? Zijn telefoon zoemde, een bericht! Hij opende het “Hey hoi, vlucht heeft helaas veel vertraging door het slechte weer. We moeten even uitwijken en kunnen pas later landen. Tot straks!” Zijn dochter had hem een berichtje gestuurd. Hoelang zou het nog duren voordat ze zou aankomen? De man besloot maar gewoon te blijven wachten. Er zat niets anders op. Het bord deed het weer: 13:00 uur stond er nu. De frons op zijn voorhoofd werd dieper. ‘Ja, zo kan ik onderhand ook alvast gaan lunchen!’ dacht hij bij zichzelf. Dat wilde hij echter graag samen met zijn dochter gaan doen. Gezellig eten en bijpraten. Haar weer kunnen aankijken terwijl ze enthousiast praatte over haar belevenissen. In zijn gedachten dwaalde hij af, zijn blik op de deuren gericht.
Weerzien
De kerstversiering bij het koffietentje was af. De lampjes hingen. Er waren vluchten gearriveerd. Er waren mensen die hun geliefden konden omarmden. Het was 13:00 uur geweest en….de man stond nog steeds alleen bij het hek.
Het bord had geen gewijzigde tijd meer doorgegeven. De aankomsthal werd een beetje leger. Voorlopig was dit even de enige vlucht die nog moest komen. De eerstvolgende vlucht zou pas een uur later landen. De man wachtte in spanning af. Hoe zou het met zijn dochter gaan? Zijn telefoon zoemde weer. Zijn hart sloeg even over. “We zijn geland! Nu bagage ophalen” De man keek opgewekt weer op. Nu zou ze er echt bijna zijn! Toen ze met haar koffer de deuren uitliep kreeg de man een brok in zijn keel. Eindelijk weerzien! 3 maanden was toch wel erg lang. En ze was zover weg geweest! Vrolijk zwaaiend liep ze op hem af. Eindelijk was ze weer gewoon hier op Nederlandse bodem. De bloemen vond ze prachtig en het idee om eerst samen te gaan lunchen ook.
Opgewekt liepen daar een vader en dochter door de hal richting een broodjeszaak. Familie en elkaar weerzien is iets bijzonders. Ik had die ochtend kerstverlichting staan ophangen bij mijn nieuwe koffiebar en had de man even gesproken. Zo nerveus als hij was, zo straalde hij nu van vrolijkheid. Heerlijk is dat. Ik zet graag koffie om de mensen die moeten wachten een beetje tot rust te laten komen. En ok, ik ben ook nieuwsgierig en ik houd van reisverhalen! Nu ik hier werk krijg ik vaak iets mee van de reisavonturen die hun geliefden ondernemen of verhalen van reizen die mensen zelf net achter de rug hebben. Ik moet weer terug de winkel in: er staat een man bij de balie. Het is tijd om koffie te schenken en wie weet ook tijd voor weer een nieuw verhaal!
