Tulpen – een kort verhaal
Ze keek nog even om een inschatting te maken. Zou deze kleur passen bij haar bank? “Mevrouw, u moet het uzelf niet te moeilijk maken hoor, alle bloemetjes staan uiteindelijk mooi op de vensterbank” tetterde de marktkoopman. Fleur stond op deze mooie ochtend op de markt bij de bloemenkraam te twijfelen tussen witte en rode tulpen. Ze had graag roze willen kopen, maar die kleur hadden ze niet. ‘Hmm, de witte of toch…’ Uiteindelijk liep ze weg met een bos rode tulpen. De zon scheen, het was nog fris, maar de lente was in aantocht!
Jordaan in de lente
Fleur liep langs de oude grachten, de karakteristieke woningen in deze wijk van de stad trokken veel toeristen die enthousiast foto’s maakten, de inwoners liepen rustig over straat. Het was een mooie ochtend en Fleur kon vaak erg genieten van een wandeling door haar buurt. Deze ochtend was ze echter een beetje nerveus. In gedachten was zij bij een gesprek wat de dag ervoor had plaatsgevonden. Het was een interview bij een groot ontwerpbureau waar zij had gesolliciteerd! Al te lang had ze namelijk alle tijd om bloemen te kopen, om uit te slapen, om allerlei leuks te doen. Het probleem was dat ze liever gewoon aan het werk wilde zijn! Zouden ze haar bellen vandaag? Of morgen pas misschien? Ze liep haar straat in, een smal straatje middenin de wijk, waar ze een kleine kamer huurde. De zon scheen precies de straat in. Fleur glimlachte even, misschien zou het een teken zijn?
Het klopte, de tulpen stonden er mooi bij! Fleur keek haar email door en hield haar telefoon bij de hand. Whats-app stond vol met berichtjes van mensen met ‘of ze al iets had gehoord?’ tja, misschien zou ze straks opnieuw iedereen weer moeten vertellen dat het feest niet doorging. Ze hoopte echter zo…Ze probeerde haar gedachten te verzetten door het maken van een lunch en de radio leidde ook af. Ze keek nog eens naar buiten. Vandaag was echt veel te mooi om binnen te blijven zitten. Ze wist waar ze deze middag heen wilde. Er woonde iemand in het zuiden van de stad, in een flatje waar ze graag op bezoek ging. Het was even reizen, maar vandaag was dat juist fijn. Die middag ging Fleur eerst nog een keer langs bij de bloemenverkoper en fietste toen verder door de stad welke al meer bruiste dan de ochtend, de kinderen waren vrij van school en speelden buiten, jongeren hingen op een bankje en de grote hoeveelheid fietsers baande zich een weg door de rest van het verkeer.
Bij een metrostation parkeerde ze haar fiets en reisde met de metro verder. Het viel haar altijd op wat voor een grote variatie aan verschillende mensen er hier de metro instapten. Deze stad was een thuis voor mensen met diverse culturele achtergronden, leeftijden en status. Fleur vond het altijd leuk, al moest ze toegeven dat met deze metro om half 11 ’s avonds niet zomaar alleen zou terugreizen. Het was nu echter middag en ze was nu bijna bij bestemming. Haar telefoon bleef nog stil, de email leverde ook geen nieuwe berichten. Fleur zuchtte even. Goed, het gaat een keer lukken. Ze liep de flat in, de galerij op en belde aan. Een oud vrouwtje deed open. “Hoi omaatje, hoe gaat het met u?” zei Fleur vrolijk en reikte haar een bos tulpen aan. “Kijk eens wat ik voor u heb meegebracht” Oma keek blij verrast. “Fleur! Wat leuk! En wat een mooie tulpen! Dat had echt niet gehoeven. Kom verder.” En Fleur liep mee naar binnen terwijl haar oma opgewekt tegen haar kletste. “Vind je het ook geen prachtige dag vandaag?”
