Tag Archief van: stories

.

Er zijn maar weinig plekken in Nederland waar je kan rondkijken en even opgelucht adem kan halen door de pracht die je vervolgens ziet. Let op, ik zeg niet dat de plekken er niet zijn. Ze zijn er alleen weinig. Veel van ons wonen in steden die stuk voor stuk op elkaar lijken. Daarbij zit het weer niet mee, moet je vaak door de regen naar de supermarkt omdat je nog nét 1 ingrediënt voor het avondeten mist, en bestaan veel dagen uit grijs (met uitzonderingen zoals dit prachtige weekend). Ik kan het helaas niet mooier maken dan het is.

Een paar jaar geleden heb ik hiervoor een remedie ontdekt. Het heet: een lente- of zomerdag in Praag. Het was in een tijd dat ik samen met een vriendin per bus afreisde naar deze stad. In dezelfde bus zat mevrouw Zuurpruim. Je herkent het misschien wel: ze ging dan wel op reis naar Praag, maar er kon geen lachje vanaf. Ze ‘zou namelijk vast niet goed slapen’ in het hotel en ze kon ‘vast niet tegen het eten wat er werd geserveerd’. Daarbij had ze snel last van haar rug en haar nek, dus ‘dat zou ze na deze busreis eerst nog wel minstens een dag voelen’.

Eenmaal aangekomen in Praag waren wij onze busreis en ook deze mevrouw gelukkig snel vergeten. Het was prachtig weer namelijk en het is een prachtige stad. Praag heeft daarbij een ontzettend goed metronetwerk, wat maakt dat je elke bezienswaardigheid met de metro kan bezoeken. Naar welke kant van de stad je ook afreist: overal in Praag staan mooie gebouwen, kom je op mooie pleinen terecht, of kan je zelfs uitkijken over de stad. Praag is adembenemend.

Op onze tweede dag in Praag gebeurde het. Wij zaten op een pleintje aan het begin van de avond een ijsje te eten en te luisteren naar een straatmuzikant welke even verderop het plein zijn muziek ten gehore bracht. Opeens zag ik haar even verderop zitten: mevrouw Zuurpruim. Ik herkende haar eerst niet, want ze keek vrolijk! Toen zag ze ons ook en gebeurde er iets wat nog veel vreemder was: ze sprong op en liep onze kant op. Nee, ze huppelde onze kant op! Het was fascinerend. Bij ons aangekomen zei ze “Wat is het hier mooi! Wat is Praag mooi! Overal waar ik kijk: zulke mooie gebouwen!” Ze haalde even adem, maar voordat we iets konden zeggen ging ze alweer verder. “Kijk, waar ik zonet zat, daar keek ik even omhoog, en zelfs de poort boven mij van het gebouw: zo mooi!” Ze zuchtte even en ging zitten om weer te genieten. Wij waren met stomme verbazing geslagen en bij gebrek aan welk antwoord dan ook, knikten we, en gingen verder met waar we mee bezig waren: ook genieten van de pracht en de sfeer van Praag. En na dit maffe voorval wist ik het zeker: deze stad heeft iets, iets magisch misschien, maar misschien heeft Praag gewoon precies wat nodig is om verzuurde mensen weer wat opgewekter door het leven te laten gaan! Praag is een goede remedie.