Siciliaanse keukengeheimen – een kort verhaal
7 uur ’s avonds
Het was zeven uur ’s avonds. Een moment dat de forensentreinen voorbij denderden langs de wijk waarin in één van de keukens achter een groot balkon Daniela een ui fijn sneed. De tranen liepen langs haar gezicht, ze mopperde er een beetje over. De tranen kwamen door de ui overigens, niet door iets anders, al was dit ook wel eens een moment waarin ze opgepropte emoties even liet gaan. Een excuus had ze dan, mocht iemand haar zo aantreffen. Deze dag was er echter geen reden tot verdriet. De lente had zich op haar mooist laten zien, met lentebloesem, een mooie voorjaarszon en ook had Daniela goed nieuws gehoord van haar oude tante die even verderop in een verzorgingshuis woonde. Tante ging zichtbaar vooruit met lopen nu zij fysiotherapie kreeg en had vandaag voor het eerst naar buiten gedurfd achter een rollator.
De familie
Daniela zette een pan op laag vuur met een flinke scheut olijfolie erin. Ze voegde fijngesnipperde ui eraan toe en roerde even totdat alle ui onder de olie zat. De soffrito kon altijd wel zo’n tien minuten duren, de uien moesten echt bijna glazig zijn voordat ze de tomatensaus eraan toe zou voegen. Ondertussen opende ze de kast waar alle pasta in stond. Ze zou toch nog wel voldoende spaghetti hebben? Daar ging de bel. Het was haar dochter Simona met haar zoontje Giuliano. Zij schoven regelmatig ook aan tijdens het avondeten, helemaal nu Simona een nieuwe baan had gevonden waardoor ze niet altijd meer uitgebreid kon koken ’s avonds. Giuliano, alweer bijna negen jaar oud, rende vrolijk de keuken in en keek in de pannen wat voor eten er straks klaar zou staan. “Ey Giulio’ eerst oma groeten he” vermaande zijn moeder hem. Snel gaf hij een kus aan Daniela, en zakte daarna in de luie stoel in de hoek van de keuken. Die was nog vrij nu opa nog niet thuis was van zijn avond wandelingetje en daar maakte Giuliano graag gebruik van.
Franco
Terwijl Daniela en Simona kletsen over de dag, opende Daniela een fles tomatensaus en voegde deze toe aan de soffrito. Ze zette het vuur wat hoger, de saus moest inmiddels gaan koken en herinnerde zich toen weer de pasta. “We eten iets eenvoudigs vandaag” zei ze tegen haar gasten, maar die haalden allebei hun schouders op. “Jij kunt koken als de beste mamma,” zei Simona, terwijl ze wat olijven in een schaaltje deed en er ook direct 1 in haar mond stak. “Al zou het het eenvoudigste gerecht van de hele wereld zijn, hier, in deze keuken, zal het geweldig smaken”. Daniela glimlachte even en keek vervolgens op haar telefoon. Het was half 8, waar bleef Franco toch? Haar man hield ervan om buiten op pad te zijn. Ze woonden al hun hele leven in deze stad aan de oostkust, en hij kende hierdoor veel mensen. Het liefst ging hij ’s ochtends al een wandeling maken en ergens een koffie drinken. Dan kwam hij altijd wel iemand tegen om een praatje mee te maken. Vervolgens ging hij naar huis om te lunchen, sukkelde daarna in slaap in zijn luie stoel, want hij was inmiddels toch ook al 74, maar zo aan het begin van de avond klaarde hij altijd weer op en ging hij nog even een rondje buiten maken.
Een bericht
Daniela zocht haar bril om een bericht te kunnen typen op haar telefoon naar Franco. Ondertussen vroeg ze Simona om even in de tomatensaus te roeren en had ze ook water opgezet om de pasta in te koken. “Ik zet de pasta pas op zodra papá thuis is” zei ze tegen haar. Net toen ze bijna klaar was met schrijven, hoorden ze de deur open en dichtgaan. “Ah, daar zal je hem hebben,” zei Simona. “Opa!” riep Giuliano toen Franco in de deuropening verscheen en rende op hem af. Franco begroette hem met een omhelzing en keek hem met guitige ogen aan terwijl hij naar een kast toeliep. “Opa heeft nog een nieuwe set voetbal plaatjes voor je” zei Simona snel. “he, nou verklap je het!” riep Franco, die er een spelletje van had willen maken. Simona haalde haar schouders op, ze kende haar ouders door en door en vond het leuk om af en toe een beetje te stangen. Inmiddels kookte de tomatensaus alweer bijna zo’n 20 minuten en deed Daniela ook de pasta in het kokende water. Ze voegde daar een flinke hoeveelheid zout aan toe. Ze proefde even de tomatensaus, ze miste nog wat zout, en voegde dit aan de saus toe. Net voordat de pasta perfect gaar zou zijn, haalde ze de pasta behendig uit de pan en voegde de pasta toe aan de pan met de tomatensaus. Met het vuur nu echt hoog, schepte ze behendig de saus door de pasta en voegde een beetje van het kookvocht van de pasta toe toen ze zag dat de saus net iets teveel ging indrogen. Bijna klaar!
Een tafel voor vier.
Ondertussen dekten Simona en Franco de tafel. Een tafel voor vier personen. Dat was de tafel een aantal jaren geleden ook geweest toen Simona nog samen was met haar ex. Heel even deelden ze de tafel met zijn vijven, toen Giuliano nog niet eens pasta kon eten. Helaas werd de tafel al snel daarna opnieuw maar voor vier gedekt, toen Giuliano wel kon mee-eten met de pot, maar zijn vader en moeder het niet meer samen konden uithouden. Daniela maakte zich er wel eens zorgen over. Hoe moest het nou met Simona, en wat moest er worden van Giuliano met zo’n vaderfiguur? Naarmate ze echter steeds meer en meer zag hoe Giuliano opgroeide als vrolijke jongen, kreeg ze er meer vertrouwen in dat het met de toekomst wel goed zou komen. Dat het met hem en ook met Simona wel goed zou komen. Ah, het was tijd om de pasta op te gaan scheppen.”Giuliano! Kom! Eten!” Giuliano vloog op vanuit de gang waar hij op grond zijn verzameling voetbalplaatjes had uitgestald om te bekijken welke hij nog miste. Etenstijd bij opa en oma betekende heerlijk eten. Veel beter dan thuis, maar dat zei hij maar niet hardop.
Geluk zit in een heerlijke pasta
Ze schoven aan en genoten van de eenvoudige pasta met tomatensaus. Wie wilde kon kaas toevoegen, de kaasschaaf en de grana padano lagen in het midden van de tafel. Zoals Daniela had gezegd was dit een eenvoudige pasta, maar door een aantal gouden regels in acht te nemen, de soffrito, de tomatensaus minstens 20 minuten koken, proeven en eventueel zout toevoegen, de pasta toevoegen aan de saus en samen nog even laten koken, al is het maar 2 minuten, maakten dat de pasta geweldig smaakte. Zo kwam er een einde aan deze dag uit zovele gewone dagen, waarin opzich niet iets heel bijzonders was gebeurd. En toch, uiteindelijk zijn het de gewone dagen die ons het meest gelukkig maken, vooral als de dag eindigt met een heerlijke pasta.
-Einde-
In dit verhaal zitten een aantal keukengeheimen verstopt. Wil je ook een keer genieten van een heerlijke pasta, probeer ze dan uit! Een soffrito voor een tomatensaus kan je ook met enkel twee teentjes knoflook maken. Ook dan zet je het vuur zacht en laat je de olijfolie de smaak van de knoflook langzaam opnemen voordat je tomatensaus toevoegt. In Italiaanse restaurants is dit de basis voor een pasta Napoletana.
Wil je de keukengeheimen op Pinterest bewaren? Leuk! Je kunt deze afbeelding ervoor gebruiken:
Lezen over Sicilië? Bekijk op mijn speciale pagina over dit mooie eiland alle blogs welke ik er tot nu toe over schreef.
Filmtip: wil je blijven hangen in de Italiaanse sfeer van lekker eten en geheimen? Bekijk hier de drama/komedie film Perfetti Sconosciuti waarin bevriende stellen tijdens een avondje gezellig eten een spel gaan doen waarin ze ieder inkomend telefoonberichtje hardop moeten voorlezen. Gaandeweg de avond vordert, komen ze achter meer geheimen van elkaar dan ze lief is.
