Bijna sluitingstijd – een kort verhaal
Het was eind van de middag. Pascal liep door de regen met haastige pas. Hij wilde niet te nat regenen en ook had hij nog een cadeautje willen kopen voor Sarah! Het was bijna half 6. Mopperend op zichzelf, en op het weer, wringde hij zich tussen de mensenmassa door. Een deel ervan bestond uit mensen die op weg waren naar het station aan het einde van deze straat. Het andere deel bestond uit winkelende mensen die enkel snel liepen omdat het regende. Pascal kon niet zien welke groep hem het meest ophield. Ook kon hij de winkel waar hij moest zijn nog niet vinden…De tijd tikte wel door! Vanavond zou de verjaardag zijn. Hij kende Sarah al lang en hij wilde iets leuks kopen en niet alweer aankomen met een bon, laat staan met geld in een envelop. Ah, daar was de winkel! Nog een paar minuten. Hij had ook maar een paar minuten nodig.
“Pascal! Pascal!” klonk het opeens achter hem. Huh? Pascal draaide zich om. Een vrolijke vrouw met rood lang haar kwam op hem af. “Pascal! Hoe is het? Wow, dat is lang geleden!” Pascal draaide zich terug naar de winkel en zag hoe de winkel eigenaresse al was begonnen met de deuren te sluiten. Hij wist even niet tegen wie hij het eerst iets moest zeggen: de vrouw die hem had opgehouden of de winkel eigenaresse! Hij knikte even naar de enthousiaste vrouw en riep toen richting de winkel “mevrouw! Zou ik zo alstublieft nog heel even iets mogen kopen? Ik weet wat ik moet hebben!” de eigenaresse knikte en liet 1 deur open. Pascal draaide zich weer om naar de andere vrouw: “sorry, dit is precies een verkeerd moment” de vrouw keek hem met onbegrip aan. “Het verkeerde moment? Tjonge Pascal, ik zag je en ik wilde alleen maar even hoi zeggen voordat je weer vijf jaar verdwijnt en jij begint met het verkeerde moment!” Ai, nu keek de vrouw een beetje boos. Pascal realiseerde zich dat dit niet helemaal een juiste opmerking was geweest. Wel besefte hij door die reactie direct weer wie deze vrouw was! Het was Lianna, een flirt van vijf jaar geleden die hij stilletjes had verlaten omdat ze wat hem betreft net even te vaak uit haar slof schoot. Niet bepaald iemand die hij graag nog een keer tegen had willen komen. Eigenlijk was dit moment, een moment waarop hij serieus geen tijd had, eigenlijk dus een heel goed moment! Pascal wist wat te doen. Hij pakte haar handen vast en zei “Lianna, mijn excuses. Ik moet een cadeau kopen voor de belangrijkste vrouw in mijn leven en de winkel gaat bijna sluiten. Ik vind het geweldig je te zien en als het droog was zou ik je willen hier even op mij te wachten, maar, het giet van de regen! Dus, dat kan ik echt niet van je vragen.” Lianna ontdooide een beetje en leek het te begrijpen. “Prima Pascal, ik moet mij ook haasten. Ik moet de trein halen…” ze aarzelde even, “ik werk hier even verderop, bij Hales!” Pascal knikte vriendelijk. “Wie weet dan tot snel weer Lianna” en liet haar handen los. “Ok,” zei ze nog een keer. Pascal keek haar vriendelijk aan en deed al wat stappen achteruit naar de winkel. Lianna keek hem nog even aan, maar besloot toen verder te lopen. Ze wilde ten slotte haar trein echt halen. En ze begreep nog niet helemaal wat hij nu net had gezegd: “belangrijkste vrouw uit zijn leven?” wat zou er gebeurd zijn…
Pascal vloog de winkel in. “Dank u mevrouw! Dank!” en kocht de favoriete parfum van Sarah. Heerlijk rook deze. Pff, had hij zich even goed uit die ontmoeting met Lianna gered! Hij rekende het cadeau af en liep vervolgens buiten een stuk rustiger door de regen verder. Vanavond zou de verjaardag zijn van Sarah. Hij vroeg zich af of hij voldoende moed zou hebben haar te vertellen wat hij haar al een tijdje wilde vertellen. Het leek wel alsof de belangrijkste woorden het meest ingewikkeld waren om uit te spreken. Hij zou nog maar eens oefenen voor de spiegel. Langzaam ging het minder regenen. Pascal klapte zijn paraplu in. De avond was begonnen.
verhaal geinspireerd op deze tekening genaamd “stormy Friday” van Pascal Campion
Bewaar dit verhaal op Pinterest! Je kunt er deze afbeelding voor gebruiken:
