Berichten

vlinder

Zomervlinders – kort verhaal

De nacht was begonnen. De zon was al geruime tijd onder en de krekels tsjirpten alsof hun leven er vanaf hing. Sonia zat in haar slaapkamer op de grond gedoken met een glas en een papiertje…”kom op, snertbeest! Ik wil je alleen maar redden!” siste ze, terwijl een angstige vlinder wanhopig rondfladderde, soms even stil bleef zitten en dan opnieuw weer begon te vliegen. “Hebbes!” riep ze toen ze de vlinder te pakken had. Nog steeds fladderde de vlinder druk, maar nu zat het gevangen in het glas, zorgvuldig met het papier afgesloten.

“Jij hoort hier niet” zei ze kijkend naar het in doodsangst wild fladderende beestje. Sonia liep naar het raam om de vlinder los te laten.  Ze keek hoe de vlinder maakte dat hij wegkwam eenmaal bevrijd uit zijn benarde positie. Ze zuchtte even. “En ik hoor hier ook niet” zei ze er vervolgens achteraan. Zij had echter niet de vleugels om snel weg te kunnen vliegen. Evenmin had zij de kans om dit alles gewoon zomaar achter te laten, zonder dat er dan iets zou veranderen!

Ze keek uit het raam van de villa, de prachtige omgeving in zich opnemend. Het was waar: dit was een prachtig gebied om in te wonen en het was een prachtig huis. Het was zonneklaar dat er op de aarde bijna geen mooiere plekken te vinden waren. Maar Sonia was er behoorlijk klaar mee. Het leven was er zo saai! En dat terwijl ze pas net een jaar weer terug was nadat ze haar studie had afgerond, maar nog geen baan had gevonden om een woning te kunnen betalen. Jong, net afgestudeerd en nu al verzand in een grijs dorp. Ze ging met een zucht zitten op de sofa naast het bed en dacht aan morgen. Een dag dat ze tenminste even weer in de grote stad even verderop kon vertoeven.

Buiten op het landgoed wat zich om de villa heen uitstrekte, was haar vader nog aan werk. Het hout wat hij eind van de middag had gesprokkeld moest nog worden opgeruimd. Een vlinder vloog rakelings langs hem heen en botste bijna tegen zijn gezicht. Enzo dook net op tijd weg. “Ai! Wat was dat!” riep hij, terwijl hij tegelijkertijd zag hoe het beestje weg fladderde. Hij pakte de laatste houtblokken op en liep naar binnen. Het was tijd voor een drankje en voor uitrusten.

Zijn armen voelden vermoeid aan. Hij was niet de jongste meer en met enkel dochters had hij niet echt extra handen voor de zwaardere klussen die moesten gebeuren in de tuin rondom de villa. Nu was tuin ook niet helemaal het goede woord. Het was een groot landgoed! Heerlijk vond hij het. Maar misschien moest hij toch eens even bij Luigi van de lokale bar vragen of hij nog iemand wist die hem deze zomer kon helpen met wat klusjes.
landgoedDe volgende had Sonia al vroeg de auto gepakt. Ze moest sowieso nog voor iets in de stad zijn, maar nu had ze ook haar zus Nathalia gebeld of ze er later die ochtend even langs kon gaan. Nathalia werkte vaak thuis en Sonia had erop gegokt dat ze dat vandaag ook deed. “Je hebt vast iemand nodig om samen mee te lunchen.” had ze voorgesteld en Nathalia leek het erg gezellig. “Ik weet wel een adresje Sonia” had ze gezegd en ze had haar vervolgens de naam van een restaurantje gestuurd.

“Ah, leven!” zei ze opgelucht terwijl ze haar autootje uitstapte. Ze zou zo graag een leuk huisje ergens in deze bruisende stad gaan huren in plaats van nog langer bij haar vader te moeten wonen. Ze kikkerde altijd helemaal op zolang ze bij Natalia verbleef. De studio van Natalia was echter klein en ze kon er nooit lang overnachten. Ze sloeg een zijstraat van de grote weg in op weg naar het restaurant waar ze Natalia ook al zag. “Bella! Hoe gaat het met jou!” riep Natalia naar haar terwijl ze wild met haar armen zwaaide. Sonia liep op haar af om haar te begroeten. Ze namen plaats en direct begon Sonia met  wat ze de hele nacht al tegen iemand had willen zeggen “Nathalia, ik trek het niet meer, het is er zo saai! Ik kan niet meer wonen bij papa in de villa. Maar wat moet ik nou doen?”
restaurant pizzaDe lunch werd geserveerd, terwijl ze druk aan het praten waren over wie ze allemaal kenden die misschien nog iemand kende die een huisgenote zocht. Nathalia scheelde maar een jaar met Sonia en helaas bestond ook haar vriendenkring nog niet uit vermogende mensen met grote huizen. Als jonge starters konden ze zich net een studio, kamer, of klein appartementje verloven.

Allebei staarden ze voor zich uit. Hoe konden ze dit nou het beste aanpakken…“Was mama er nog maar om ons te helpen…” zei Sonia, al wist ze dat dat ook niets oploste. Hun moeder al lang geleden overleden. Ze leken allebei als twee druppels water op haar. Een zoveelste reden dat hun vader dol op hun was en het liefst zou willen dat allebei zijn dochters en later hun families in de villa zouden komen wonen. Zowel Nathalia als Sonia stonden daar echter heel anders in. Ze wilden niet blijven hangen in het verleden wat voorbij was. Ze wilden allebei aan hun eigen leven beginnen, maar niet daar. Ze beseften ook dat hun vader dat misschien wel nooit zou begrijpen. Hoevaak ze het ook zouden zeggen.

Allebei in gedachten verzonken dronken ze hun drankjes weg, terwijl de verkeersdrukte op straat toenam. “Ik ga denk ik wel even met Luigi praten” zei Sonia. “Misschien weet hij een oplossing, of kan hij iets voor me doen” Nathalia moest weer aan het werk. Ze namen afscheid en Sonia nam de middag de tijd om te winkelen en te dwalen door de stad. De stad voelde al als haar thuis, terwijl ze er niet eens woonde. Sommige straten hadden iets weg van haar studentenstad. Het leek echter wel alsof die periode al heel ver achter haar lag. “Het zou toch moeten lukken,” peinsde ze. Ergens zou een kantoor een baan voor haar hebben, het kon gewoon niet zo zijn dat het niet zo was.

Bij het postkantoor moest ze even wachten voordat ze haar stukken kon laten versturen. Een paar enveloppen van haar pa, plus van haarzelf een zoveelste sollicitatie. Ze hoopte elke keer op goed bericht. Sonia liep weer terug naar haar auto. Het was tijd om weer terug te gaan naar huis. Langzamerhand werd het avond en ze keek veel om zich heen. De lange lanen, de hoge bomen, de nog hogere gebouwen, het voortdurende verkeersgeluid, ze hoopte alles zoveel mogelijk in zich op te kunnen nemen voor als ze straks weer in haar auto zou stappen om terug naar de villa te rijden.
stad avondThuis aangekomen stond er een scooter naast de auto van haar vader. Sonia vroeg zich af wie er op bezoek zou zijn. Ze kende de scooter niet. Binnen was niemand. Sonia liep naar buiten toe, op het geluid af. Daar trof ze haar vader aan. Hij was druk bezig om een paar struiken in de tuin te kortwieken.

“Ciao papá!” riep ze om boven de herrie uit te komen. “Van wie is die scooter?” Haar vader stopte met zijn werk “Die is van mijn nieuwe hulp Sonia! Ik heb iemand gevonden die mij een tijdje komt helpen om het landgoed te onderhouden. Hij is nu verderop bezig met de amandelen plukken. Wacht, ik roep hem even! Mateo! Mateo!!” Sonia fronste even. Ok, dit kan er ook nog wel bij… dacht ze. Zo’n 16-jarige slungel die hier ook nog eens hele dagen haar zou komen vervelen.

Mateo kwam aangelopen en stelde zich voor. Het was een jongen van begin twintig uit een dorp verderop. zijn vader had een veehouderij, maar het leek hem wel eens leuk om een tijdje iets anders te doen dan stallen schoonmaken. Toen Luigi van de bar hem vroeg of het hem leuk leek een aantal weken op een landgoed te werken, klonk hem dat wel goed. “Hallo Sonia, aangenaam” zei hij opgewekt, terwijl hij Sonia de hand schudde.

“Hallo” wist Sonia uit te brengen met een glimlach. Ze was onder de indruk. Wat was hij knap! “Zo, dus jij komt ons een tijdje helpen,” voegde ze eraan toe om het gesprek maar op gang te houden. Ze wist niet zoveel beters te zeggen, terwijl ze het liefst de hele middag met hem wilde praten. Dit was allerminst een 16-jarige slungel die haar zou gaan vervelen. Integendeel!

Mateo en haar vader gingen nog even aan het werk en Sonia ging naar de keuken om het avondeten te koken. In haar gedachten suisde de stem van Mateo nog na. Ongelooflijk. In een fractie van een seconde was de villa opeens de beste plek van de wereld om te zijn! Voorlopig tenminste. Ze moest even lachen om zichzelf. “Kom op Sonia,” zei ze tegen zichzelf. “Je hebt een plan en dat houdt in hier weggaan. Blijf erbij!” Wel ging ze haar vader vragen of het geen leuk idee was dat Mateo deze avond ook bleef eten.
vlinderZe dekte de tafel voor drie die avond. Toen ze de buitenlamp aandeed, vloog er een vlinder langs haar heen. Sonia keek opgewekt “Hé jij hier” zei ze, terwijl ze zich afvroeg of het dezelfde vlinder was van gisteren. Mateo en haar vader kwamen aanlopen en namen plaats aan tafel. Blij keken ze naar de gerechten die Sonia had klaargemaakt. Kalfsvlees gebakken in boter en salie met rauwe ham, gekookte groenten, gerookte aubergine fris gekoeld met azijn, echte zomerse heerlijkheden van de regio.

Een geamuseerd gesprek kwam op gang over het leven op de veehouderij, over de zomers, en Sonia genoot ervan om te kunnen luisteren naar de verhalen van Mateo. Zoveel mogelijk probeerde ze voor zich te houden dat ze door hem behoorlijk van haar stuk was gebracht. Ze moest even denken aan de vlinder. Zij leek misschien wel een beetje op zo’n eigenwijze vlinder. Terugkomen naar een plek waar je eigenlijk niet hoort. Voor nu was dit echter een prima plek om te zijn.

Mateo keek haar even aan, met een blik die net wat langer bleef hangen dan eigenlijk normaal zou zijn. Sonia greep snel naar een servetje om maar iets te doen om weer van die blik los te komen. “Help!” dacht ze. Ze liep naar de keuken om Limoncello uit de vriezer te pakken. Op haar telefoon vond ze een berichtje van Nathalia. Ze had met een vriendin gesproken die nog iemand zocht om tijdelijk op haar huis in de stad te passen! Het was maar voor een maand, maar wellicht dat het hielp.

Sonia wilde door de keuken dansen. Ze had een huis! In de stad! Al was het maar voor even. Wie weet had ze binnen die weken ook een baan gevonden en kon ze blijven! In een flits dacht ze aan Mateo en hoe leuk het ook hier zou kunnen worden. En ze dacht aan haar vader. Hoe zou hij het vinden? “Nee Sonia,” zei ze tegen zichzelf, “doorzetten nu.” Als Mateo echt zo leuk was, kon hij ook wel op zijn scooter naar de stad komen rijden. Ze typte snel een ‘wow wat supergaaf!’ naar Nathalia en een ‘ik bel je later vanavond even!’ Ze zou Nathalia later die avond wel een update geven. Ze liep met de Limoncello en drie glaasjes terug naar buiten.

Een paar zomervlinders fladderden rond de lamp en de krekels tsjirpten nog steeds alsof hun leven er vanaf hing. Ze schonk voor haar vader en voor Mateo een glaasje in, zei tegen hem “één hè, want je moet nog terug naar huis rijden” en smolt weg van de blik die hij haar vervolgens gaf precies op het moment dat haar vader zijn Limoncello met 1 slok achterover sloeg. Wat was het toch een prachtige avond. Sonia hoopte dat deze zomer nog heel lang zou gaan duren.