Lente in de stad – kort verhaal
Ze probeerde ze te vangen: de eerste zonnestralen van die ochtend. Het lukte maar net. Ze keek even om zich heen, controleerde of iemand haar had gezien en liep toen snel door. Ze was onderweg naar haar werk, Lente. De zon liet zich zien tussen de flatgebouwen door en deed de stad opklaren. De mensen keken opgewekt door hun ramen naar buiten. Dit weer was een verademing na maanden lang grijze lucht en regen te hebben moeten doorstaan. Ook al waren de meeste gebouwen grijs, door de zon leek het opeens alsof de stad bestond uit duizend kleuren. De eigenaar van de kiosk met kranten en tijdschriften was alweer druk bezig zijn leeswaar uit te stallen. Hier en daar opende een winkel, de stad ontwaakte. Lente bleef even hangen bij een ‘nieuwe collectie’ bord in een etalage vol mooie jurkjes, maar liep toen snel verder. Ze moest nu niet te laat komen! De afgelopen maanden waren zwaar geweest. Door de donkere, grijze dagen koste het Lente moeite uit haar bed te komen en om aan de dag te beginnen. Naarmate de dagen weer langer werden, begon het besef door te dringen dat het binnenkort weer haar beurt zou zijn. De mensen om haar heen wisten niet beter dan dat Lente gewoon een leuke naam was. Zij was echter niet gewoon maar iemand die Lente heette, zij was De Lente…
Tja en dat bleek een tijdje geleden al lastig uit te leggen! Ze was er bijna voor bij een psychiater beland. Ze zou last hebben van waanbeelden. Haar familie had haar nog zo gewaarschuwd. Maar goed, die tijd was achter de rug. Lente had zich voorgenomen om als een gewone vrouw door het leven te gaan. Voor haar omgeving was ze nu gewoon Lente, een docente op een middelbare school. Verder wisten ze niet beter.
Lente had op het eerste gezicht een doodgewoon leven in een middelgrote stad. Ze kookte meestal haar eigen eten, als de diepvriespizza’s haar neus uit kwamen, viel in slaap voor de TV en vergat ook wel eens de wekker. Vooral in de winter. Tegelijkertijd, op tijden dat de stad sliep, schroefde zij in de afgelopen weken langzaam de temperatuur op, maakte dat het steeds langer licht bleef en werkte zich een slag in de rondte om overal op tijd de krokussen in bloei te zetten! En als het eenmaal echt lente werd, ging haar werk gewoon verder: tulpen, narcissen, groene knoppen aan de bomen en niet te vergeten de bloesem! Het was nogal een taak. De laatste keer dat iemand haar vroeg het uit leggen had ze haar best gedaan het zo simpel mogelijk te houden. Maar het verbijsterde gezicht van de betreffende ‘leuke man’ had haar nou niet bepaald geholpen haar verhaal af te maken.
Toen ze dus vervolgens weer alleen thuis op de bank zat, had ze met een diepe frons besloten voortaan niets meer daarover te vertellen. Het was nou eenmaal te ingewikkeld voor gewone mensen om te bevatten! Lente voelde zich wel eens eenzaam, al had ze een paar goede vrienden. Ach, ooit zou ze vast iemand ontmoeten die niet zomaar zou terugschrikken voor haar aparte talenten en taken. Heel misschien zou de wereld ooit nog eens veranderen en zou zij ook als ‘gewoon’ door het leven kunnen gaan. Maar zover was het nog niet. en dus had zij de afgelopen nacht hier en daar snel wat krokussen doen opkomen en sloop ze stilletjes door straten om alles voor de tulpen vast gereed te maken. De mensen sliepen en wisten niet beter dan dat alles altijd vanzelf ging. Ze moesten eens weten!
Het was een heerlijke ochtend. Het was nog fris, maar aan alle kanten merkte je dat de lente nu echt snel zou beginnen. Lente zelf stak de grote brug over, wandelde nog een straat door en dan zou ze op haar werk aankomen. Maar, voordat ze de school in zou lopen, liep ze een zijstraat in en opende de deur van een koffiebarretje dat al open was. “Hallo mevrouw!” klonk het, “alles goed vandaag?” Lente ging zitten op een van de barkrukken en grijnsde. “Alles is goed met mij. Heerlijk weertje vandaag he!” zei ze. De man die achter de bar werkte glimlachte breed terug. “Van mij mag die zon wel harder schijnen hoor!” riep hij door de bar heen. Zijn baas keek verstoord op vanachter zijn krant. Lente lachte. “Kom op Sunny, je zal echt nog even geduld moeten hebben.” De Zomer, want dat was hij, spoelde onverschillig wat kopjes om. Hij wist dat ze gelijk had. Het was nu de tijd voor Lente. Maar de tijd ging weer de goede kant op, naar zijn tijd! Demonstratief zette hij een salsamuziekje op waardoor de bar gevuld werd met een zomers geluid en hij danste kort even mee terwijl hij Lente strak aankeek. Lente moest om hem lachen, waardoor Sunny ook in de lach schoot. De Zomer had een trots en koppig karakter, maar hij en Lente waren al heel lang goede vrienden. Naast Winter en Herfst kon Lente het beste met De Zomer overweg. Zij maakte de wereld wakker voor hem, zodat hij een paar maanden lang per jaar de wereld kon laten stralen. Terwijl ze aan hun koffie zaten, ging buiten het gewone leven verder. De inwoners van de stad spraken elkaar opgewekt aan over het mooie weer, een kind riep enthousiast tegen haar moeder dat er krokussen in het gras stonden. Nog heel even, bedacht lente, en dan zal alle bloesem gaan bloeien. Oef, ze bedacht zich dat ze nog een hele bomenlaan aan de zuidkant van de stad moest behandelen. “Dankjewel weer voor de koffie Sunny! Tot snel weer!” begroette ze haar vriend en ze wandelde richting het schoolgebouw om les te gaan geven.
