Nieuw in de stad

De regen leek langzaam plaats te maken voor hagel, zo koud was het. Het was het begin van het jaar en hij was net aangekomen na een lange reis vanuit de andere kant van de wereld. Zijn thuisland, Vietnam, lag ver achter hem. Zo ver weg was hij nog niet eerder geweest! De Nederlandse wind waaide door zijn haar en hij moest af en toe de regendruppels van zijn bril afvegen. “Denk aan het doel” zei hij in gedachten tegen zichzelf op momenten dat de heimwee hem beving. “Denk aan de toekomst” antwoordde hij op de cultuurshock die hem aan alle kanten dreigde op te slokken. Hij liep met zijn bagage door de stad die voor een jaar zijn thuis zou worden. Voor in hoeverre een stad in een ander land in een andere cultuur dat kon zijn. Vanuit de benauwde warmte uit zijn thuisland, was hij overgevlogen naar regenachtig Nederland in een stad waar hij het komende jaar zou gaan studeren. Het idee was prachtig en de kans ook, maar de werkelijkheid was nog even wennen! Alleen al de stilte was iets wat hij totaal niet kende. Alles om hem heen was anders en in het andere ging hij op zoek naar wat hij herkende, iets wat vertrouwd was.

Een van die dingen was het eten. Hij had een grote supermarkt gezien in een winkelcentrum tussen de hoge flats welke nog open was, en nam zich tegelijk ook voor iets van een paraplu of regenjas te kopen. Het Nederlands vond hij raar klinken en er lag zoveel etenswaar in de winkel dat hij niet kende! Na een tijdje gestaard te hebben bij het kruidenrek besloot hij om het voor vandaag maar simpel te houden. Dan maar enkel de koriander door het eten…of zouden ze hier misschien toch…Hij wist dat er hier in Nederland best veel andere Vietnamezen woonden. Maar waar zou hij ze kunnen tegenkomen? Gelukkig sprak hij redelijk Engels en lukte het hem aardig om zijn weg te vinden. Het lukte allemaal best aardig eigenlijk, behalve als het ging om vertrouwde dingen terugvinden. Zoals die bepaalde kruiden…De heimwee bleef een stille fluisterende stem.

Drie weken later liep hij een keer via de andere kant het winkelcentrum uit. Het was nog steeds regenachtig en de wind waaide stevig. Daar stond tussen de hoge flats een snackkraam met loempia’s… zou het misschien? Hij liep naar de snackkraam waar een vrouw net de patat in de frituur gooide. De jongen zag een bekende tekst op de advertentieborden en klaarde op. Zonder te twijfelen vroeg hij in het Vietnamees of zij misschien wist waar hij hier in de stad bepaalde kruiden kon kopen. Zij antwoordde vriendelijk terug en knoopte een praatje met hem aan. Dat was het moment dat ik naar de snackkraam toeliep en hem zag. Ik hoorde geduldig hun gesprek aan in een taal die ik niet verstond. Ik zag hoe een opgewekte jonge student de kraam weer uitliep en ik luisterde toen de vrouw mij vertelde dat hij net drie weken hier was om te studeren en dat hij blij was iemand te ontmoeten die ook Vietnamees praatte. En ik vond het zo leuk dat die ontmoeting had plaatsgevonden! Soms zie ik hem nu in de snackkraam staan, kletsend met de medewerker en een glimlach op zijn gezicht. Het is zijn stukje thuis in de voor hem zo vreemde stad in ons regenachtige kikkerlandje.