Ochtendspits – een kort verhaal

photo credit

Het was in de ochtend op een doordeweekse dag, op het moment dat ze net haar dochter onder de douche had gezet, dat Sandy werd afgeleid door een berichtje op haar telefoon. “Mama!” klonk het vanuit de douche. Ze draaide zich om naar haar dochter. Die stond met een boos gezicht naast de douche. “Het water is te koud!” mopperde ze. Snel legde Sandy haar telefoon weg en draaide de kraan iets naar links. “Kijk. Wordt het al warmer?” zei ze tegen de verontwaardigde 5-jarige. Amy kon ’s ochtends soms zo haar buien hebben. Dan leek het wel alsof ze het als moeder nooit goed deed.

Sandy was ondertussen naar de keuken gelopen om alles voor school klaar te maken. Ze dacht aan het berichtje van zonet. Wat moest ze nou doen? Het was een leuke kennismaking geweest gisteren. Victor, zo heette de nieuwe collega van een andere afdeling die aan haar werd voorgesteld. Blijkbaar had hij haar telefoonnummer opgezocht. Ze had hem gisteren echter nog bijna niks over haarzelf kunnen vertellen. Ook niet dat ze moeder was van een prachtige dochter. Zou hij daar wel op zitten te wachten? Sandy schudde even met haar hoofd. Waar zat ze al met haar gedachten! Hij had enkel geschreven of ze vandaag samen wilde lunchen. “Mama!” klonk het weer vanuit de douche.

Sandy liep terug naar de badkamer waar Amy moeite had met haar t-shirt aantrekken. “Oh Amy, roep me nou voortaan eerder. Dan kan ik je helpen!” zei ze tegen de kleuter, terwijl ze probeerde het armpje in de mouw te krijgen. “Nee! Ik kan dit heus al wel zelf!” klonk Amy verontwaardigd terwijl ze probeerde haar hoofd tegelijkertijd met haar arm door het shirt te wurmen. De telefoon ging weer. “Alles tegelijk vandaag!” verzuchtte Sandy. Het was weer eens zo’n ochtend. “Hallo Henry…ja…nee, 9:00 uur, ja…komt in orde…ja is goed…gaat lukken!…” haar ex-man belde regelmatig over hun opvangregeling. Dit weekend zou hij Amy over de vloer hebben en zoals altijd belde hij over de tijden dat ze opgehaald zou worden. Het moest altijd weer anders. Sandy zuchtte. “Mama!” klonk het weer en ze haastte zich naar haar dochter.

Een paar wijken verderop nam Victor de laatste happen van zijn ontbijt. Hij verwachtte niet direct een bericht terug van Sandy. Zijn sms was misschien iets te snel. Sinds hij haar gisteren had ontmoet, wilde hij het echter weten: was ze single, of al bezet? Met zijn laatste hap ontbijt zette hij de knop om: tijd voor werk! Hij keek nog even in de spiegel voordat hij de deur uitging. Sinds twee weken had hij een nieuwe baan. Alles moest dus goed gaan. Hij moest bewijzen dat hij deze baan perfect kon uitoefenen. Zijn pak zat netjes, zijn haar zat goed, de zon scheen buiten, perfect! Hij stapte opgewekt de deur uit, draaide deze op slot, en verdween in de straat in de grote mensenmassa tussen alle andere inwoners van de stad die onderweg waren naar hun werk.

photo credit

Even verderop in de stad liep Sandy met Amy aan haar hand. “Kom op Amy, even doorlopen” riep ze zonder omkijken. Ze waren een beetje laat en Sandy had vandaag op haar werk een presentatie waar ze een beetje zenuwachtig voor was. Het zou haar misschien kunnen helpen een promotie binnen te halen. In ieder geval was het een moment om te kunnen laten zien wat ze in haar mars had! Middenin de mensenmassa liepen ze mee met de stroom. Het was altijd druk in de straten, iets wat Sandy jaren geleden heerlijk vond. Maar wat meer rust was waar ze tegenwoordig behoefte aan had. Amy was niet anders gewend. Met haar kleine rugzakje om, liep ze snel mee om de pas van mama bij te kunnen houden. Ze zou het eerste uur in de voorschoolse opvang doorbrengen en daarna begon de kleuterschool. De mensenmassa stopte met lopen: een stoplicht. Amy keek opzij, ze hoorde geblaf. Wow, wat een mooie hond stond daar even verderop! Maar voordat ze beter kon kijken, werd ze alweer mee gesjord door haar moeder. “kom op Amy, we moeten wel doorlopen!” hoorde ze boven zich. Een fronsje tekende op haar voorhoofd. “Doorlopen, doorlopen…ze had die hond willen bekijken!”

Victor liep opgewekt naar zijn werk. Hij was uitgestapt bij de metrohalte even verderop en moest nog enkel een grote weg oversteken. De enorm grote mensenmassa die elke ochtend op de been was, gaf hem energie. Heerlijk vond hij het, deze bruisende drukte die zo tekenend was voor de ochtenden in dit gedeelte van de stad. Nog een straat verder en daar was het kantoor waar hij sinds kort werkte. Het stoplicht stond op rood. Hij staarde voor zich uit naar de mensen aan de overkant. Totdat zijn blik opeens bleef hangen. “He…was dat niet…volgens mij is dat Sandy!” Hij keek of hij haar blik kon vangen, maar het leek alsof ze druk was met iets in haar tas te zoeken. Groen licht. De mensenmassa begon met lopen. Victor twijfelde even. Ze had zijn berichtje immers niet beantwoord… maar hij besloot haar toch te gaan begroeten. Toen ze bijna voorbij liep, kruisten hun blikken. Hij glimlachte en zei “Hoi Sandy!” en zij leek even opgewekt, maar toen opeens leek het alsof ze schrok. “Oh, hoi Victor!” riep ze, maar liep ook snel door. Hij bleef even staan, keek haar na of hij het goed had gezien en inderdaad: aan haar hand zag hij een klein meisje lopen die hem ook even met een fronsje had aangekeken! Oh… Hij dacht dat hij iets begon te snappen, draaide zich om en liep weer door. Misschien straks nog een berichtje sturen. Opgewekt liep hij het kantoor in. Het was een mooie nieuwe dag. En wat zag Sandy er leuk uit. Haar blik bleef hangen. En het beeld van dat kleine meisje. Victor grijnsde even toen hij achter zijn bureau zat. Een dochtertje, dat had hij nog niet bedacht! Het maakte hem nog nieuwsgieriger.

photo credit

Sandy liep met een rood hoofd haar kantoor in. Ze had Amy afgezet bij school en zich gehaast om hier op tijd te zijn. Oh, oh, oh, zo direct de presentatie! En dan lunch met Victor! Tenminste, ze moest hem eerst nog een bericht terugsturen! Ze liep naar het toilet. Even ademhalen. Met een frons keek ze naar zichzelf in de spiegel. “Alles stap voor stap” bedacht ze bij zichzelf. Ze haalde nogmaals diep adem, liep weer terug het kantoor in en keek hoe buiten de zon tussen de gebouwen door scheen. Het mooie uitzicht en de kalme sfeer op kantoor hielp om wat rustiger te worden. Opgewekt bedacht ze dat ze de ochtend in ieder geval weer achter de rug had. En de rest van de dag…die zou ze ook wel overleven. “Leuk, tot straks…” stuurde ze Victor terug, met een smiley er achteraan, en keek met een grijns naar buiten.