Berichten

Amalfi zonsondergang

Katia’s keuze – een preview van deel 2

Katia hing over de balustrade van het raam op de zesde verdieping van het statige oude gebouw. Het appartementje wat haar broer Luigi er huurde was klein, maar het uitzicht wat je er had over de stad en hoe je verderop nog net een klein stukje van de glinsterende zee kon zien, was prachtig. Hoe prachtig ook, het hielp haar niet om haar gedachten op een rij te krijgen. Integendeel. Ze was eigenlijk puur uit gewoonte naar het raam toe gelopen. Iets wat ze standaard deed als ze even bij Luigi langs ging. Even naar de zee kijken die in de verte lag. Even zich tegoed doen aan het mooie uitzicht van de stad die zich onder haar uitstrekte en die er sereen bij lag nu de avond was gevallen. Even opzij kijken naar de heuvel met het mooi verlichte kasteel, een plek waarover met enige regelmaat toeristen kwamen vragen hoe ze het konden bereiken. Ze draaide zich weer om en ging weer zitten aan de keukentafel waar haar broer nog steeds zat. ‘Zal ik nog een koffie maken?’ vroeg hij, terwijl hij al opstond.
‘Ik maak er in ieder geval nog één omdat ik er zelf nog minstens één zal drinken,’ vervolgde hij, terwijl hij het koffiepotje opendraaide om het om te gaan spoelen onder de koude kraan.

Amalfi zonsondergang

Katia keek naar hem en begon te praten. Ze had alle opties nu al duizend keer afgewogen. Er leek er maar één over te blijven.
‘Weet je wat het is dat ik het nu zo moeilijk vind?’ Luigi humde wat.
‘Ik kan mij gewoon zo moeilijk voorstellen hoe het is om ergens te gaan wonen waar alles anders zal zijn. Ik bedoel, ik ga denk ik maar een Moka meenemen…en koffie! En dat moeten jullie voortaan maar gaan opsturen, of misschien kan ik het online bestellen. Ik denk niet dat ze dat daar hebben!’
Katia stopte even, want ze hoorde zichzelf ratelen. Hier werd ze vooral zo moe van: ze was zichzelf niet meer. De zenuwen hadden haar te sterk in haar greep.
‘Kalm aan Katia,’ antwoordde haar broer. Hij stak het vuur aan van het fornuis wat het koffiepotje opwarmde en ging weer tegenover Katia zitten. Hij keek haar aan en begon: ‘Kijk naar mij. Kijk naar dit huisje. Wat is er van mij geworden? Ik werk meestal nachtdiensten, ik verdien te weinig om iets beters te kunnen huren en tot nu toe is er nog geen vrouw geweest die wél bij me wilde blijven.’

Katia keek haar broer scherp aan. Hij kon goed klagen, maar aan de andere kant, hij woonde hier, vlakbij hun ouders. Dat wilde Katia ook. Dat van die nachtdiensten moest ze hem gelijk in geven. Een baan in een opslag van zware industriële materialen zoals Luigi had zou wel het laatste zijn wat ze zou willen, als ze het al kon. Dat er voor haar nu een aanbod lag voor een baan als sales executive in Amsterdam leek op het begin van een prachtige toekomst. Echter, in Nederland. Een half jaar geleden zou ze dit aanbod hebben afgewezen, een maand geleden ook nog. Sterker nog, ze zou degene die het haar aanbood keihard in zijn gezicht hebben uitgelachen. Katia naar het buitenland? Nooit! Mistroostig liet ze haar gedachten gaan langs haar favoriete strand, hier net iets buiten de stad, waar ze graag tijd doorbracht met haar vriendinnen, ze dacht aan haar moeder en ze dacht aan Francesco, Francesco…

Katia dromen

‘Het is nogal wat om deze beslissing te moeten maken,’ antwoordde ze Luigi.
In slechts enkele maanden tijd was de wereld veranderd wat maakte dat Katia zichzelf hier bij haar broer aantrof aan de keukentafel om serieus na te denken over een aanbod in Amsterdam. In al haar zesentwintig levensjaren had ze nog niet zo’n keuze hoeven maken. Ze zou Italië moeten achterlaten. Voor een tijdje in ieder geval. Daar begonnen de zenuwen weer. Wat als ze nooit meer terug zou kunnen? Haar broer zag het aan haar. ‘Ben je ooit zo nerveus geweest?’ vroeg hij. ‘Ik denk het niet,’ antwoordde Katia.

‘Heel eerlijk,’ vervolgde haar broer, ‘Ik zou het wel weten. Ik zou gaan, naar Amsterdam.’
‘Ah, en waarom zou jij gaan?’ vroeg Katia nieuwsgierig. Zij had vooral redenen om niet te hoeven gaan: het zou geen succes worden, zij was niet gemaakt om te wonen in een koud land, ze zou nergens zijn zonder haar familie in de buurt en om nog maar te zwijgen over het eten…en over Francesco. Haar broer legde echter in eenvoudige bewoordingen de enige geldige reden op tafel om wel te gaan: ‘Als je nog íets van je carrière en van je leven wilt maken, dan moet je gaan en dit aanbod accepteren. Ga weg van hier, weg. Je hebt hier géén toekomst.’ Hij zei het met een harde toon. Katia zag dat hij het meende. Elk woord. Ze sloeg haar ogen neer. Ze wist het zelf ook. ‘Wij lopen niet weg,’ zei Luigi nu wat zachter. ‘Je familie blijft je familie. Met het salaris wat je daar zal gaan verdienen kan je vast vier, vijf tickets per jaar kopen om met het vliegtuig weer deze kant op te komen… Wie weet wel tien!’ grapte hij erachteraan.

‘Ik weet het Luigi, en toch…’ Tranen begonnen in Katia’s ogen te prikken. Haar broer stond op en liep naar haar toe en omhelsde haar. ‘Kom op, kom op Katia rustig maar.’ Maar voor het eerst sinds deze grillige maanden liet Katia haar tranen de vrije loop. ‘Ik weet het allemaal Luí, maar tegelijkertijd ben ik zo bang. Ik heb nog nooit zo ver weg gewoond. Ik denk alleen, dat ik moet gaan.’
‘Goed zo. Ik ben trots op je.’ Luigi kneep haar nog even in beide armen en liep toen naar het gasfornuis om het koffiepotje te pakken. ‘Wil je?’ vroeg hij, een kopje voor Katia pakkend. ‘Zeker, schenk maar in. Trouwens iets sterkers zou ik ook nog wel kunnen gebruiken. Ik bedoel, ik moet ook een beetje gaan leren hoe ik mijzelf kan opwarmen in zo’n koud land, toch?’ Ze glimlachte naar haar broer door haar tranen heen.

Ze praatten nog even verder over ditjes en datjes, Luigi opende na veel aandringen van Katia de fles limoncello die hij nog in de vriezer had liggen, al schonk hij voor zichzelf niks in want hij moest deze nacht nog werken. Toen Katia die avond Luigi’s huis weer verliet en terug wandelde naar het huis van haar ouders, voelde ze zich kalm en opgewonden tegelijk. Ze had een hele moeilijke beslissing gemaakt, maar tegelijk stond er daarmee ook heel veel te gebeuren. Dat laatste gaf Katia een licht gevoel in haar hoofd en zorgde voor opwinding. Er zou eindelijk weer eens wat gaan gebeuren! Toen ze aankwam bij de grote straat met stoplichten zag ze al vrij snel dat er weinig verkeer voorbij reed. Fijn, want dan hoefde ze niet lang te wachten om over te kunnen steken. Al toen ze aan kwam lopen sprong het stoplicht op groen en opgewekt stak ze over, zonder nog voor de zekerheid even opzij te kijken zoals ze gewoonlijk deed. Een luid getoeter en geschreeuw volgde, maar nog voordat Katia wel opzij kon kijken, voelde het net alsof ze door iets in een oogwenk werd opgetild en vervolgens met een doffe dreun tegen de grond werd geduwd. Daarna werd alles zwart. Een vreemde stilte volgde, alleen heel in de verte leek iemand haar te roepen. ‘Katia!…Katiaaaa!…’

Katia Salerno

Einde

Of nouja, hier begint het pas! Dit is een klein stukje uit een veel groter verhaal waar ik momenteel aan werk, mijn tweede roman. Sinds ik eerder dit jaar het manuscript voor mijn eerste roman heb afgerond, daar kan je hier meer over lezen, ben ik doorgegaan met schrijven aan het vervolg. Omdat het nog best even kan duren voordat ik beide boeken ga uitgeven, deel ik hierbij een preview. Uiteraard ben ik benieuwd wat je ervan vindt!

Deze preview op Pinterest bewaren? Leuk! Je kunt er deze afbeelding voor gebruiken:

Meer lezen? Stay tuned! Daarbij kan je op de pagina Stories alle korte verhalen vinden welke ik eerder publiceerde.