bloglife – een blog over bloggen

Terug in de tijd
Ik weet nog goed hoe ik begon met deze blog! Ik had vijf blog posts geschreven, waar ik zorgvuldig over had nagedacht, ik had zelf de website vormgegeven en al weken bestierde ik de social media met teasers (ik had iets geleerd tijdens mijn studie van het vak marketing) en toen lanceerde ik: Cities ’n Stories! Dit zou mijn eigen platformpje zijn in de grote internetwereld vanwaar ik mijn mening zou delen en naast mijn mening eigenlijk vooral blogs over mooie steden! Wat mij interesseerde aan bloggen was namelijk ook dat marketing gedeelte: hoe promoot je bestemmingen en hoe richt je een blog zo in dat deze marketing-technisch aantrekkelijk wordt? Voordat je begint af te haken omdat je dit totaal niet boeiend vindt, zal ik hier niet verder op ingaan. Ik ga verder met het nu!

Terug naar nu
Inmiddels ben ik een ruim jaar verder en heel wat wijzer. Om een paar dingen te noemen: ik ben erachter gekomen dat ik met een Nederlandse bril de wereld inkijk en dat dat voor mensen uit andere landen soms heel bevreemdend kan zijn. (Vooral mijn Italiaanse schoonfamilie heeft hier goed aan bijgedragen). Dat kan ook het geval zijn qua waarover ik blog posts schrijf! Ik heb ontdekt dat de wereld van bloggers een wereld apart is, net zoals die van surfers, vogelliefhebbers en wijnkenners. Bloggers zijn er net zoveel als al deze aparte liefhebberijen bij elkaar, en daarmee is bloggen ontzettend alive and kicking! Waar ik mij altijd al van bewust ben geweest is dat bloggen een luxe is. Hiermee bedoel ik dat als je een leven kunt leven waarin je de tijd hebt om te bloggen, je je doorgaans in een luxe positie bevindt. Daarbij blog ik over reizen, en kunnen reizen is al helemaal een luxe! Maar, sinds een aantal weken dringt die reality check angstig door: er zijn vele vele mensen op de wereld die gedwongen reizen, vluchtelingen. Mijn opvatting over reizen als luxe blijkt dus niet altijd te kloppen. En met dat ik keer op keer de tergende beelden van de vluchtelingstromen voorbij zie komen, aarzelen mijn handen meer en meer om gewoon door te gaan met vrolijke blogs posten over hoeveel mooie plekken er wel niet op deze wereld en waar je ooit eens moet gaan kijken!

Daarom deze blog post
Daarom heb ik anders besloten en wilde ik onder andere ook deze blog posten. Uiteraard zal je binnenkort ook weer blogs kunnen vinden over mooie steden, maar ik blijf liever ook met beide benen op de grond. Ik ben deze blog begonnen omdat ik hou van schrijven en daarin wil ik mijn gevoel meenemen. En dat er op dit moment tienduizenden mensen op pad zijn die vallen onder de verschrikkelijke noemer vluchteling is een schrijnende situatie waarin ik mij machteloos voel. Wat ik echter kan doen is hen ruimte geven, een plek van erkenning en herkenning, zoals in een blog post, maar ook in mijn handelen als ik ze ga tegenkomen hier op straat, of als zij mij misschien iets gaan vragen. En met deze blog zou ik je willen vragen om een moment waarin je even aan ze denkt: al deze onbekenden die ooit een leven hadden wat misschien wel leek op de jouwe. Hun leven is nu omgegooid en verwoest en daarom hoop ik dat er zorgvuldig met ze wordt omgegaan. Dat waar we een plek kunnen bieden dat we dat doen, zodat ook zij op een dag weer kunnen bouwen, en wie weet zelfs ooit ook weer kunnen gaan genieten van de mooie dingen in deze wereld. Het lijkt me namelijk verschrikkelijk om op reis te moeten gaan wetend dat je niet meer op een dag weer naar je thuis teruggaat,  omdat die plek door bommen is verwoest. Het maakt me stil. ‘This is the life’…